Καλώς ήρθατε στη σελίδα μας!



 
 
Ο ΟΣΙΟΣ Σιλουανός ο Αθωνίτης είναι μία από τις μεγαλύτερες σύγχρονες φυσιογνωμίες του αγιορείτικου και γενικότερα του ορθοδόξου μοναχισμού. 
Γεννήθηκε το 1866 στη Ρωσία από γονείς ευσεβείς. Ύστερα από διάφορες μεταπτώσεις των πρώτων νεανικών του χρόνων, ένα αποκαλυπτικό όραμα της Υπεραγίας Θε οτόκου τον έκανε να μετανοήσει βαθιά και να ποθήσει την ισάγγελη μοναχική πολιτεία.
Το 1892 ήρθε στο Άγιον Όρος, στη μονή του Αγίου Παντελεήμονος. Μικρόσχημος μοναχός έγινε
το 1896 και μεγαλόσχημος το 1911.

Η ζωή του στον Άθωνα, διαποτισμένη από τη διαρκή μνήμη του Θεού, ξεχώριζε για τη συνέπεια και την ακρί βειά της τόσο στους πνευματικούς αγώνες όσο και στις μοναστηριακές διακονίες.
Υπομονετικός και μακρόθυμος, πράος και άκακος, τα πεινός και υπάκουος ο όσιος Σιλουανός, κέρδισε την αγάπη και την εκτίμηση των συμμοναστών του, αλλά και δέχτηκε πολλές επιθέσεις από τους φθονερούς και μισόκαλους δαίμονες.
Έχοντας παραδώσει τον εαυτό του ολοκληρωτικά στο Θεό, πολύ σύντομα αξιώθηκε να λάβει το δώρο της ακα τάπαυστης ευχής από την Κυρία Θεοτόκο, αλλά και να δει τον ζώντα Χριστό μέσα στο ναό του προφήτη Ηλία, στο μυλώνα της μονής.
Η θεοφάνεια εκείνη ήταν ο σημαντικότερος σταθμός της ζωής του. Από τότε η οξεία πνευματική αίσθησή του έγινε ακόμα οξύτερη. Αισθανόταν αφόρητο πόνο για την αμαρτία. Λυπόταν και έκλαιγε για τις ψυχές που βρίσκο νται μακριά από την αλήθεια. Προσευχόταν αδιάλειπτα για όλο τον κόσμο. Αγαπούσε τούς ανθρώπους και το Θεό χωρίς όρια. Μολονότι ολιγογράμματος, απέκτησε σπάνια σοφία και πείρα με τους αγώνες και τις μελέτες του. Η επικοινωνία μαζί του ήταν πηγή χαράς. Η παρου σία του χάριζε ειρήνη και ανάπαυση.
Μέσα στην προσευχή και τη δοξολογία του Θεού τελεί ωσε την επίγεια πορεία του. Κοιμήθηκε στις 11/24 Σε πτεμβρίου 1938 στη μονή της μετανοίας του.
Η διδασκαλία του, που έχει αποτυπωθεί στις γραφές του, είναι βαθιά βιωματική και αναφέρεται σε καίρια ζη τήματα της πνευματικής ζωής -προσευχή, χάρη, δοκιμα σίες, ταπείνωση, ειρήνη, ελευθερία, μετάνοια, αγάπη, υπακοή, θεογνωσία....

ΠΗΓΗ: www.impantokratoros.gr

 


Η Αγία ένδοξος Πρωτομάρτυς και Ισαπόστολος Θέκλα.
Στα τέλη του 1ου μ.Χ. αιώνα ο Απόστολος της Αλήθειας Παύλος έφτασε στο Ικόνιο στο σπίτι του ευσεβούς οικογενειάρχη Ονησιφόρου.
Εκεί τον άκουσε να κηρύττει το λόγο του Θεού η παρθένος και Ισαπόστολος Θέκλα.
Επί 3 ημέρες ούτε έφαγε ούτε πήγε σπίτι της ακούγοντας το θειο κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου.
Με αποτέλεσμα να την αναζητήσουν οι γονείς της. Επειδή όμως δεν εκάμφθη να γυρίσει σπίτι της συνέλαβαν την Θέκλα και την φυλάκισαν.
Η Θέκλα δωροδόκησε τον φρουρό για να δει τον Παύλο και κάθισε κοντά του όλη νύχτα να ακούει το Θείο Λόγο του.
Οι συγγενείς της ζήτησαν από τον άρχοντα να την θανατώσει. Όμως τίποτα δεν μπορούσε να αγγίξει την θεόπνευστη ψυχή της Θέκλας.
Οι παρακλήσεις προς τον Κύριο έσβησαν την φωτιά που άναψαν για να την κάψουν.
Αποφάσισε να ακολουθήσει τον Παύλο και έφτασαν στην Αντιόχεια, αλλά και εκεί η ομορφιά της την έκανε να υποφέρει τα πάνδεινα. Αλλά τίποτα δεν μπορούσε να πτοήσει την θεϊκά εμπνευσμένη Θέκλα. Ο κόσμος σάστισε καθώς κανένα θηρίο δεν την κατασπάραζε όσες φορές και αν επιχείρησαν να την θανατώσουν. Μια αρχόντισσα μάλιστα, η Τρύφαινα της έγραψε τα υπάρχοντα της και η Θέκλα βοηθούσε τους φτωχούς και αδυνάτους. Όμως η λαχτάρα της ήταν να δει ξανά το δάσκαλο της, τον Παύλο, και έστελνε μηνύματα στα μέρη που ήξερε ότι θα περνούσε ή πέρασε ο Παύλος. Τον βρήκε στα Μύρα της Λυκίας. Ο Παύλος της είπε ότι ήρθε η ώρα να επιστρέψει στην πατρίδα της.
Προσευχήθηκε λοιπόν για να την οδηγήσει στο σωστό μέρος. Πήγε λοιπόν στη Σελεύκεια και ανέβηκε πάνω σ' ένα βουνό οδηγημένη από ένα φωτεινό σύννεφο. Κατάλαβε ότι ήταν θέλημα Θεού να κατοικήσει εκεί και βρήκε μια σπηλιά και εγκαταστάθηκε, θεράπευε τις ψυχές και τα σώματα των ανθρώπων.
Μόλις πλησίαζαν οι ασθενείς γιατρεύονταν. Οι Μάγοι όμως είδαν στο πρόσωπο της τον άμισθο γιατρό, τον εχθρό τους και έκαναν συμβούλιο και αποφάσισαν να στείλουν πληρωμένους νεαρούς να την βιάσουν για να χάσει τη δύναμη της, όπως πίστευαν.  
Η Αγία Θέκλα δεν φοβήθηκε καθόλου όταν τους είδε. Σήκωσε τα χέρια της στον ουρανό και προσευχήθηκε για τη σωτηρία της. Τότε ακούστηκε από τον ουρανό μια φωνή να της λέει να μην φοβάται και ότι είναι κοντά της για να την βοηθήσει. Μία πέτρα που ήταν μπροστά της άνοιξε για να γίνει η αιώνια κατοικία της. Μόλις άνοιξε η πέτρα η Αγία πέρασε μέσα και η πέτρα ξανάκλεισε χωρίς να αφήσει ρήγμα. Οι νέοι αποσβολωμένοι πρόλαβαν μόνο και άρπαξαν το χιτώνα της.
Και τούτο κατά θείαν οικονομίαν, άμα μεν εις πίστην του γενομένου, άμα δε εις ευλογίαν και παραμυθίαν των μεταγενεστέρων ευσεβών τε και φιλοχρίστων. Αυτό ήταν και το τέλος της πρωτομάρτυρας και Ισαποστόλου Αγίας Θέκλας. Όταν άρχισε το μαρτύριο της ήταν μόλις 18 ετών και απήλθε εις Κύριον 90 ετών. Επί 72 δηλαδή χρόνια υπήρξε οδοιπόρος πιστή εις τον Κύριον, χωρίς να λυγίσει μπροστά σε τόσα βασανιστήρια και σε διωγμούς. Αυτήν ας έχουν όλοι οι Χριστιανοί άγρυπνο φύλακα των ψυχών τους, ευπρόσωπο πρέσβη προς τον Θεό και συμπαραστάτη τους στις δύσκολες ώρες των μεγάλων κινδύνων.
Η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη της Αγίας Πρωτομάρτυρας και Ισαποστόλου Θέκλας την 24η Σεπτεμβρίου.
 
ΠΗΓΗ: www.timiosstavros.gr
Ὕμνοι Δοξολογικοί καί Παρακλητικοί
εἰς τήν Μυρτιδιώτισσαν, εἰς τύπον τῶν μεγαλυναρίων,*
ὧν ἡ ἀκροστιχίς˙ Μητρόθεε διάσωσον
 
ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΑ
Μητρόθεε Ἄνασσα Οὐρανοῦ,
ὄντως Πλατυτέρα, καί Ἀγγέλων
φωτοειδῶν, τῶν ἀκαταπαύστως,
ὑμνούντων τήν σήν δόξαν, Δέ-
σποινα καί Κυρία, Θεομακάριστε.

Ηλίου τῆς δόξης τοῦ νοητοῦ, τῆς
Δικαιοσύνης ἀπαστράψαντος τοῖς
ἐν γῇ, τοῦ πάντων Δεσπότου, Κυρίου
καί Σωτῆρος, Μήτηρ ὑπάρχεις ὄντως,
ἡ Παμμακάριστος.

Τ
εκοῦσα ἀφράστως τόν σόν
Υἱόν, τόν Παντευεργέτην καί Σωτῆρα
καί Λυτρωτήν τόν κόσμον λυτροῦσαι,
παθῶν καί καχεξίας, ὡς πάντων
ὑπερτέρα, Μυρτιδιώτισσα.

Ρ
ᾶνον θείοις μύροις τόν
σόν λαόν, ἡ ἐν μυρτιδίοις ἀνα-
τείλασα θαυμαστῶς, ἁγίᾳ Εἰκό-
νι, θαυματουργῷ καί θείᾳ, καί
δίδου τήν σήν χάριν, Μυρτιδιώτισσα.

Ο
ἱ ἔχοντες σκέπην σήν κραταιάν,
σεμνύνονται πάντες καί καυχῶνται
κατά Θεόν, σέ ἔχοντες τεῖχος, καί
θείαν προστασίαν, σεισμῶν πυρός
καί βλάβης, διαφυλάττουσαν.

Θ
εράπευσον Κόρη σούς ὑμνητάς,
ψυχῶν τε τάς νόσους, καί σωμάτων
τάς χαλεπάς, καί ἴασαι Μῆτερ, κακῶν
καί ἀσθενείας, δεινῶν ἀρρωστημάτων,
Μυρτιδιώτισσα
.

Ε
κ πάσης ἀνάγκης καί πειρα-
σμῶν, χαλεπῶν κινδύνων ἐπῃ-
ρείας τοῦ πονηροῦ, ρῦσαι νεο-
λαίαν δεινῶς κλονιζομένην, καί
δοκιμαζομένην, Μυρτιδιώτισσα.

Ε
ξελε τούς νέους Μῆτερ Θεοῦ,
παθῶν καί κινδύνων πολυτρόπων
παντοδαπῶν, κράτυνον τήν πίστιν
τά ἤθη καί τό σέβας, θείᾳ κληρο-
νομίᾳ, Μυρτιδιώτισσα.

Δ
εσμῶν ἁμαρτίας φθοροποιῶν,
καί πάσης κακίας καταχρήσεων
συμφορῶν, καί λευκοῦ θανάτου,
ἐκλύτρωσαι Παρθένε, φιλτάτην
νεολαίαν, Μυρτιδιώτισσα.

Ι
λέῳ σου ὄμματι στοργικῷ,
καί σῇ εὐσπλαγχνίᾳ διαφύλαττε
μητρικῇ, τάς νήσους Κυθήρων
καί τῶν Ἀντικυθήρων, σεισμῶν
πυρός μαχαίρας, Μυρτιδιώτισσα.

Α
γάπην ὁμόνοιαν καί στοργήν,
παράσχου συζύγοις καί γονεῦσι
Μῆτερ Θεοῦ, καί δίδου πλουσίως,
χαράν καί εὐφροσύνην, πιστότη-
τα εἰρήνην, Μυρτιδιώτισσα.

Σ
εισμοῦ διασῴζουσα φυσικοῦ,
σεισμικάς δονήσεις σύ ἀπότρεψον
ἠθικάς, καί ἐκ ναυαγίων, οἰκογε-
νείας σῷζε, φρίκης διαζυγίων,
Μυρτιδιώτισσα
.

Ω
Μῆτερ τοῦ Λόγου καί Λυ-
τρωτοῦ, σήν χάριν αἰτοῦμεν
ἐκκαρδίας τε καί ψυχῆς, μετάνοιαν
δοῦναι, σοῖς δούλοις ἀναξίοις,
οἰνοποσίας πάθους, σύ ἀπαλλάτ-
τουσα.
 
Σωτῆρα ἡ τέξασα καί Θεόν,
παντοίων κινδύνων διασῴζεις
καί συμφορῶν, αἱρέσεως πλά-
νης, σχίσματος τῆς μανίας,
ἐν τάχει ἀπαλλάττεις,
Μυρτιδιώτισσα
.

Ο
πάντων ἁγίων τάς ἀρετάς,
ἀεί ὑπερβαίνων ὡς ὁ Κύριος καί
Θεός, Μητέρα σου θείαν, σεμνήν
Ὑπεραγίαν, πρόσδεξαι δυσωποῦ-
σαν,
Μυρτιδιώτισσαν
.

Νεότητα σῴζουσα ὦ Ἁγνή,
ἀνθρώπους ὡρίμους, οἴκους
νέους θεοσεβεῖς, καί τίμιον
γῆρας, διαφυλάττειν σπεύδεις,
Κυρία τῶν Ἀγγέλων,
Μυρτιδιώτισσα.
 






 
 
 
 









 
 
 
 
 
 
 
 

*Οἱ ὕμνοι οὗτοι, συντεθέντες χάριτι Θείᾳ καί εὐδοκίᾳ τῆς Παναχράντου διά τήν προστασίαν τοῦ λαοῦ ἐκ τῆς φοβερᾶς τοῦ σεισμοῦ ἀπειλῆς καί λοιπῶν κινδύνων, ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Κυθήρων Σεραφείμ (Ἰούνιος 2006), ψάλλονται μετά τά Μεγαλυνάρια τῆς Ἱερᾶς Παρακλήσεως καί κατά τάς ἱεράς λιτανεύσεις τῆς ἁγίας Εἰκόνος τῆς Μυρτιδιωτίσσης.
 
Παναγία Μυρτιδιώτισσα (19ος αἰ.)
 
Τό συγκρότημα τῆς Μονῆς Μυρτιδίων ἀποτελεῖται ἀπό α) τό Καθολικό στό κέντρο πού ἀνήκει στόν τύπο της τρίκλιτης βα­σιλικῆς μέ ὑπερυψωμένο τό κεντρικό κλίτος, νάρθηκα καί ὑπερῷο (γυναικωνίτης), στό κατώτερο επίπεδο τοῦ ὁποίου βρί­σκεται ὁ ἀρχικός Ναός τῆς Παναγίας, β) κελλιά πού διατάσσο­νται βόρεια καί νότια τοῦ Καθολικοῦ, στά ὁποῖα φιλοξενοῦνται κυρίως πιστοί γιά τή νηστεία τῶν πρώτων 15 ἡμερῶν τοῦ Αὐγού­στου (δεκαπεντισμός), γ) Κωδωνοστάσιο στά ΒΑ τοῦ Καθολικοῦ, ἀπό πωρόλιθο, συνολικοῦ ὕψους 26μ., μέ ἐντυπωσιακούς τοξο­ειδεῖς σχηματισμούς στά μέτωπα τῶν τεσσάρων ὀρόφων, δ) Ναΐδιον τῆς Ἁγίας Τριάδος, μονόχωρο καμαροσκεπές, μεταβυ­ζαντινῶν χρό­νων.
Ὁ ἀρχικός Ναός τῆς Παναγίας ἔχει προσαρμο-σθῆ στή φυσική διαμόρφωση βρα­χώδους ἀνοίγμα­τος στό ὁποῖο ὑπάρχει ἀβαθής κόγχη στά βόρεια γιά τή φιλοξενία τῆς εἰκόνας τῆς Παναγίας Μυρτιδιώτισσας, χῶρος πού ὑπομνηματίζει στήν εὕρε­σή της. Σήμερα στό παλαιό Καθολικό ὑπάρχει εἰκόνα τῆς Πανα­γίας Μυρτιδιώτισσας, μέ ἀργυρή ἐπένδυση καί ἐπιγραφή: Διά σπουδῆς καί δαπάνης CΚ CΚ + Χ Ἱερομόναχου καί ἡγουμένου Καλούτζη, ποίημα Θεοφίλη Σπιθάκη.
Τό νεώτερο Καθολικό στή μορφή πού διατηρεῖται σήμερα κτί­στηκε ἀπό τόν ἡγούμενο Ἀγαθάγγελο Καλλίγερο στά μέσα τοῦ 19ου αἰώνα. Ἀνήκει στόν τύπο τῆς τρίκλιτης βασιλικῆς, μέ μαρ­μάρινο τέμπλο καί επιγραφή πού μᾶς πληροφορεῖ ὅτι τό φιλοτέ­χνησαν καλλιτέχνες ἀπό τήν Τῆνο, τό ἔτος 1856. Ἐντυπωσιακό εἶναι τό κωδωνοστάσιο κτισμένο ἐξ ὁλοκλήρου ἀπό πωρόλιθο τό ὁποῖο διακοσμήθηκε ἀπό τόν Κυθήριο καλλιτέχνη Νικόλαο Φατσέα (Φουριάρη) τό 1888. Κελλιά διατάσσονται βόρεια και νότια τοῦ Καθολικοῦ διά τούς εὐλα­βεῖς προσκυνητάς.
Ἡ παράδοση ἀφηγεῖται τήν εὕρεση τῆς εἰκόνας τό 1160 ἤ τόν 15ο αἰώνα, στήν περιοχή τῆς σημερινῆς Μονῆς ἀπό ἕνα βοσκό, σκηνή ἡ ὁποία ἐνσωματώθηκε στήν κατώτερη ζώνη τοῦ ἐνδύμα­τος τῆς εἰκόνας πού φιλοτεχνήθηκε ἀπό τό Νικόλαο Θεόφιλο Σπιθάκη τό 1837 Μρ 12, ὅπως πληροφορούμεθα ἀπό τήν χα­ραγμένη στό ἔνδυμα ἐπιγραφή.
 
ΠΗΓΗ: www.imkythiron.gr
 
 Οι δύο αυτές αγίες ήσαν αδελφές κατά σάρκα, έζησαν δε στην Ισπανία κατά τους χρόνους του αύτοκράτορος Κλαυδίου (41-54 μ.Χ.). Η Ξανθίππη ήταν σύζυγος του Πρόβου, άρχοντος της χώρας, και οδηγήθηκε στην πίστη του Χριστού από τον απόστολο Παύλο, όταν αυτός ενδημούσε στην πατρίδα της (βλ. Ρωμ. 15, 28).
Η Πολυξένη ήταν παρθένος, προτού δε λάβη το άγιο βάπτισμα, είχε αρπαγή από κάποιον άνδρα ασελγή, αλλά ή χάρις του Θεού την προστάτευσε και δεν του επέτρεψε να την διαφθείρη. Μεταβαίνοντας από τόπου εις τόπον άκουσε το κήρυγμα του αποστόλου Πέτρου και κατόπιν το κήρυγμα του αποστόλου Φιλίππου στην Ελλάδα. Τέλος, έγινε μαθήτρια του αποστόλου Ανδρέα, ο οποίος την έβάπτισε. Επανερχόμενη στην πατρίδα της, παρέλαβε μαζί της τον απόστολο Ονήσιμο και την συνοδοιπόρο των ταξιδιών της Ρεβέκκα, μαζί μέ την οποία είχε βαπτισθή. Στην Ισπανία έζησε το υπόλοιπον της ζωής της μαζί με την αδελφή της Ξανθίππη κηρύττοντας την πίστι του Χρίστου και επιτελώντας πολλά θαύματα. Οί δύο αδελφές έκοιμήθησαν εν ειρήνη.
 
Πηγή:  “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος (τόμος πρώτος – Σεπτέμβριος, σ. 205-206)
 
ΠΗΓΗ: www.diakonima.gr
 
Μαρτύρησε στις 23 Σεπτεμβρίου
 
Η ζωή της Εκκλησίας είναι μαρτυρία Ιησού Χριστού. Πάει να πει πως η Εκκλησία πάντα διώκεται, γιατί η μαρτυρία ολοκληρώνεται στο μαρτύριο. Ομιλούμε για την Ορθόδοξη Εκκλησία, που είναι Εκκλησία εθνική· χωρίς να χωρίζεται και να διασπάται σε πολλές Εκκλησίες, είναι σε κάθε χώρα η Εκκλησία του λαού.
Αυτό συμβαίνει περισσότερο στον Ελληνικό χώρο, όπου η εκκλησιαστική ομοιογένεια των Ελλήνων είναι σχεδόν απόλυτη όλοι οι Έλληνες είναι ορθόδοξοι χριστιανοί. Έτσι, η Εκκλησία που διώκεται, είναι αναγκασμένη να σηκώνει δυό σταυρούς, ένα δικό της κι ένα του Έθνους. Στα χρόνια της τουρκικής αιχμαλωσίας, και κάθε υποδούλωσης κι αιχμαλωσίας του Ελληνικού λαού, η Εκκλησία ομολογεί και κηρύττει δυο αναστάσεις, την ανάσταση του Ιησού Χριστού και την ανάσταση της πατρίδας. Τα ενώνει λοιπόν και τα δυο σε ένα και κάνει την πίστη πατρίδα και την πατρίδα πίστη, κι ο διωγμός της κι ο αγώνας της γίνεται υπέρ πίστεως και πατρίδος. Τα τεκμήρια του διωγμού και του αγώνα αυτού, τα ιερότερα και τα πιο αντιπροσωπευτικά θύματα, τα λογικά και αμώμητα σφάγια στο βωμό της πίστης και της πατρίδας είναι οι Νεομάρτυρες της Εκκλησίας.
Και σήμερα ακριβώς εορτάζουμε μνήμη Νεομάρτυρα, του Αγίου Νικολάου του Καρπενησιώτη. Δεκαπέντε ετών παιδί έφυγε απ’ εδώ και πήγε στην Πόλη, για να εργασθεί μαζί με τον πατέρα του, που είχε εκεί ένα μικρό παντοπωλείο. Κοντά σ’ έναν πρακτικό δάσκαλο άρχισε να μαθαίνει την τουρκική γλώσσα, κι έξυπνος καθώς ήταν είχε μεγάλη πρόοδο. Μια μέρα ο δάσκαλος του, μπροστά σε πολλούς γενίτσαρους, τον έβαλε να διάβαση το μάθημα, και το μάθημα ήταν ομολογία πίστεως, πως τάχα γινότανε μουσουλμάνος. Αυτό ήταν όλο· δεν μπορούσε πια να αρνηθεί πως έκαμε ομολογία και προσχώρησε στο Ισλάμ. Τον πήγανε στον κριτή, κι ο Νικόλαος με φωνές και διαμαρτυρίες υποστήριζε την αθωότητα του.
Είναι χαρακτηριστική η απάντηση του στις δελεαστικές προτάσεις του κριτή·«Εγώ είμαι χριστιανός και για Θεό μου πιστεύω τον Ιησού Χριστό. Τις τιμές και τ’ αξιώματα, που μου τάζετε, δεν τα χρειάζομαι. Το Χριστό πιστεύω και δεν τον αρνιέμαι. Για τ’ όνομα του Χριστού πεθαίνω, μα τούρκος δεν γίνομαι». Απλά λόγια, γεμάτα πίστη. Και ποιος τα λέγει αυτά; Ένα παιδόπουλο δεκάξη ετών ο Νικόλαος ο Καρπενησιώτης. Με τον ίδιο τρόπο έδιναν τη μαρτυρία Ιησού Χριστού οι αρχαίοι μάρτυρες και αντιστέκονταν γενναιόφρονα στις δελεαστικές προτάσεις και τις εκφοβιστικές απειλές των διωκτών. Το τέλος ήταν η μαρτυρική τελείωση τους και η κατάταξη τους στη χορεία των Αγίων. Ο Άγιος Νικόλαος, μετά την ομολογία του αυτή, ρίχτηκε στη φυλακή και βασανίστηκε 65 ημέρες χωρίς ψωμί και χωρίς νερό, και μια Δευτέρα σαν και σήμερα στις 23 Σεπτεμβρίου του 1672 ο δήμιος τον αποκεφάλισε. Οι χριστιανοί αγόρασαν ακριβά το νεανικό σώμα και το έθαψαν στο μοναστήρι της Παναγίας στο νησί της Χάλκης. Η ιερή κάρα του Αγίου βρίσκεται τώρα στη Μονή Ξηροποτάμου στο Άγιο Όρος.
Αναζητούμε και ψάχνομε να βρούμε πρότυπα, για να παιδαγωγήσουμε τη νέα γενεά. Και βέβαια τα πρότυπα αυτά θα πρέπει να είναι δικά μας, ορθόδοξα και Ελληνικά, γιατί εμείς δεν πρέπει να το ξεχνάμε, κι αλλοίμονο αν το ξεχάσουμε, πως είμαστε ορθόδοξοι Έλληνες. Ποιά λοιπόν καλύτερα πρότυπα μπορούμε να εχομε, για να προβάλουμε στα μάτια των νέων μας από παλληκαρόπουλα σαν το Νικόλαο τον Καρπενησιώτη, που τα έδωκε όλα για όλα για την πίστη του και για την πατρίδα του; Γιατί άλλο σε κάθε καιρό, όποιοι κι αν είναι οι ιδεολογικοί άνεμοι πού πνέουν, θα είχε κάθε σωστός άνθρωπος, και μάλιστα νέος, να αγωνιστεί παρά για την πίστη του και για την πατρίδα του;
Όλα μπορούμε να τα πετάξουμε από πάνω μας, από πολλές προλήψεις και κακές κληρονομιές μπορούμε και πρέπει να απαλλαγούμε, μα δεν μπορούμε να απορρίψουμε το χρέος μας. Το χρέος δεν απορρίπτεται, είναι το ήθος του ανθρώπου, Θεός και συνείδηση μέσα του· «ήθος ανθρώπω δαίμων», έλεγαν οι αρχαίοι. Το χρέος το δικό μας, το νεοελληνικό μας ήθος, η ιερή κληρονομιά των πατέρων μας είναι η ορθόδοξη πίστη μας και η ελληνική μας πατρίδα. Ο αγωνιστής Μακρυγιάννης, με τα πέντε τραύματα του στον αγώνα του Έθνους και με το επιγραμματικό του ύφος, το μοναδικό και ανεπανάληπτο στη νεοελληνική λογοτεχνία, έμαθε στα γεράματα του πέντε γράμματα και μπόρεσε να γράψει· «Η πατρίδα του κάθε ανθρώπου και η θρησκεία είναι το παν… χωρίς αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκείαν έθνη δεν υπάρχουν».
Ταιριάζει να θυμηθούμε τα λόγια της πείρας ενός γέρου αγωνιστή, εορτάζοντας σήμερα την Ιερή μνήμη ενός παλικαριού, που κι αν δεν πρόφτασε να γνωρίσει την πείρα της ζωής, όμως ήξερε να σηκώσει το χρέος του και να τιμήσει την κλήση του στο μαρτύριο, μια κλήση που σαν κι αυτή δεν είναι άλλη πιο ιερή και πιο ένδοξη.
Σ’ ένα «μαρτυρικό» τροπάριο η Εκκλησία ψάλλει· «Μάρτυρες Κυρίου, πάντα τόπον αγιάζετε…». Κάθε τόπος, όλη η γη είναι ποτισμένη και αγιασμένη με το αίμα των Αγίων Μαρτύρων, που έδωκαν τη ζωή τους για την πίστη, «ένεκεν εμού και του ευαγγελίου», καθώς είπε ο Ιησούς Χριστός. Και κάθε τόπος έχει «καύχησιν εν Κυρίω» για τους Αγίους Μάρτυρες του, που προβάλλει «εις πρεσβείαν» προς τον αρχηγό της πίστεως και σωτήρα Χριστό. Κι εμείς σήμερα, εορτάζοντας την Ιερή μνήμη του Αγίου Νικολάου, που αυτός εδώ ο τόπος γέννησε και τον έστειλε νικητή και τροπαιοφόρο στο μαρτύριο, δοξάζομε «εν Αγίω Πνεύματι» το υπερύμνητο και δοξασμένο όνομα του Πατέρα και του Υιού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που και ως προς το μαρτύριο των Αγίων είναι «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας». Αμήν.
 
(+Διονυσίου Λ. Ψαριανού, Ο Λόγος του Θεού, τ. Α΄, σ. 379- 382)
 
ΠΗΓΗ: www.pemptousia.gr/



“Εὐφράνθητι στεῖρα ἡ οὐ τίκτουσα”

    Κατά παρέκκλιση ἀπό τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς Α´ Λουκᾶ, ὁ ἀπόστολος σήμερα ἀπό τήν πρός Γαλάτας ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἶναι σέ σχέση μέ τήν ἑορτή πού ἑορτάζει ἡ ᾽Εκκλησία μας, τή σύλληψη τοῦ ἁγίου ᾽Ιωάννου τοῦ Προδρόμου στή γαστέρα τῆς μητέρας του ᾽Ελισάβετ. Πρόκειται γιά ἑορτή πού ἔχει ἁγιογραφική προέλευση, ἀφοῦ ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς καταγράφει τό περιστατικό τῆς ἀναγγελίας, ἀπό τόν ἀρχάγγελο τοῦ Κυρίου στόν πατέρα τοῦ ᾽Ιωάννη ἱερέα Ζαχαρία, τῆς γεννήσεως τοῦ υἱοῦ του ἀπό τή στείρα γυναίκα του ᾽Ελισάβετ. Κι ἡ ᾽Εκκλησία μας εἶδε ἀκριβῶς τόν παραλληλισμό: ὅπως ἡ στείρωση τῆς ᾽Ελισάβετ δέν τήν ἐμπόδισε νά γεννήσει τόν ᾽Ιωάννη, γιατί ὁ Θεός θέλησε κάτι τέτοιο, ἔτσι κι ἡ στείρωση τῆς ᾽Εκκλησίας – αὐτό τονίζει ὁ ἀπόστολος στούς Γαλάτες στό ἀνάγνωσμα -  ὅσο βρισκόταν σέ ῾ἀνενεργή᾽ κατάσταση μέχρι τήν ἔλευση τοῦ ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, δέν τήν ἐμπόδισε νά γεννήσει τούς υἱούς τοῦ Θεοῦ, γιατί ἀκριβῶς ὁ Θεός καί πάλι εὐδόκησε τοῦτο. Μέ τά λόγια μάλιστα τοῦ προφήτη ῾Ησαΐα: ῾εὐφράνθητι στεῖρα ἡ οὐ τίκτουσα...᾽ Νά εὐφραίνεσαι εσύ ἡ ᾽Εκκλησία, ἡ ὁποία πρίν ἔλθει ὁ Χριστός καί πρίν δοθεῖ τό ῞Αγιον Πνεῦμα ἤσουν στείρα καί δέν γεννοῦσες παιδιά.


    1. ῾Ο ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ὑπενθυμίζει καταρχάς στό συγκεκριμένο κείμενο τή στενή σχέση μεταξύ τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης, μέ τήν ἔννοια ὅτι πολλά πρόσωπα καί γεγονότα τῆς Πρώτης συνιστοῦν προτυπώσεις καί προεικονίσεις τῆς Δευτέρας. Θέλουμε νά ποῦμε ὅτι ἡ Παλαιά Διαθήκη στήν κεντρική της ἄρθρωση καί προοπτική ἀποτελεῖ μία προφητεία γιά τήν Καινή: εἴτε ἄμεσα μέ τίς προφητεῖες τῶν προφητῶν εἴτε ἔμμεσα μέ πρόσωπα καί γεγονότα (σάν ἕνα εἶδος προφητείας χωρίς λόγια - ὅ,τι χαρακτηρίζεται προεικόνιση καί προτύπωση) ἡ Παλαιά Διαθήκη προαναγγέλλει τόν ἐρχομό τοῦ ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τῆς Καινῆς Διαθήκης, γεγονός πού τόνιζε καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: ῾ὅ,τι ἔγραψαν ὁ Μωϋσῆς καί οἱ προφῆτες γιά ᾽Εμένα τό ἔγραψαν᾽. ᾽Από τήν ἄποψη αὐτή ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι προσανατολισμένη στήν Καινή καί χωρίς τόν Χριστό δέν μπορεῖ νά κατανοηθεῖ. Γι᾽ αὐτό καί ἀφενός ἡ ᾽Εκκλησία πάντοτε μιλώντας γιά τήν ῾Αγία Γραφή ἀναφερόταν ἐξίσου καί ἰσότιμα τόσο στήν Παλαιά ὅσο καί στήν Καινή Διαθήκη, ἀφετέρου χαρακτήριζε ὡς ἐκτός τῆς ἀλήθειας ἐκείνους πού ἐπέλεγαν τή μία εἰς βάρος τῆς ἄλλης.
   2. ῎Ετσι, στό προκείμενο ἀνάγνωσμα, τά τέκνα τοῦ ᾽Αβραάμ, ὁ ᾽Ισμαήλ ἀπό τή δούλη του ῎Αγαρ καί ὁ ᾽Ισαάκ ἀπό τήν κανονική γυναίκα του Σάρρα,  ἀποτελοῦσαν τέτοιες προτυπώσεις καί προεικονίσεις γιά τήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη ἀντίστοιχα. ῾Ο ᾽Ισμαήλ προφήτευε τούς ᾽Ιουδαίους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἐκείνους δηλαδή πού σχετίζονταν μέ τήν ἐπίγεια ᾽Ιερουσαλήμ καί θεωροῦνταν ὡς τέκνα πού προῆλθαν μέ φυσικό τρόπο, συνεπῶς δούλευαν στήν ἀνθρώπινη φθορά,  ὁ ᾽Ισαάκ προφήτευε τά μέλη τῆς ᾽Εκκλησίας, τούς χριστιανούς, ἐκείνους δηλαδή πού σχετίζονταν μέ τήν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ ὅτι θά εἶναι τά γνήσια παιδιά του καί οἱ κληρονόμοι τῆς Βασιλείας Του, συνεπῶς μετεῖχαν στήν ὑπέρβαση κάθε φθορᾶς καί ἁμαρτίας.  ῾Οὐ μή γάρ κληρονομήσει ὁ υἱός τῆς παιδίσκης μετά τοῦ υἱοῦ τῆς ἐλευθέρας᾽. Μέ ἄλλα λόγια ἡ σωτηρία δέν θά εἶναι γεγονός φυσικό καί αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἀλλά γεγονός ὑπέρ φύσιν ὡς καρπός ἐπεμβάσεως τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, συνεπῶς ὅλοι καλοῦνταν νά γίνουν τέκνα τῆς ἐλευθέρας, τῆς Σάρρας, δηλαδή τῆς ᾽Εκκλησίας.
   3. Ἡ ὑπέρβαση τῆς στείρωσης τῆς ᾽Ελισσάβετ μέ τήν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ πού καθιστᾶ καρποφόρο στά σπλάχνα της τό σπέρμα τοῦ Ζαχαρία -  ὅ,τι ἀποτελεῖ τό περιεχόμενο τῆς σημερινῆς ἑορτῆς – κατανοεῖται ἀπό τήν παραπάνω προοπτική πού ἀποκαλύπτει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Καί ἡ ᾽Ελισσάβετ, ὅπως καί ἡ Σάρρα - ᾽Εκκλησία, δέχεται τήν ἐνέργεια τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ καί γεννᾶ ἐκείνον πού θά χαρακτηριστεῖ ὡς ὁ Πρόδρομος τοῦ ἐνσαρκωθέντος Θεοῦ καί θά ὑπηρετήσει στό σωτηριῶδες καί ἀπολυτρωτικό ἔργο Του. Κι αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ στείρωσή της πέραν ἀσφαλῶς φυσικῶν αἰτίων εἶχε πνευματικό χαρακτήρα: συνιστοῦσε τήν ἐκ Θεοῦ ἀπαραίτητη προετοιμασία πού ἀπαιτεῖτο γιά τόν ἐρχομό ἑνός μεγάλου προφήτη. Σάν τήν ἀσφυκτική συμπίεση πού ὑπάρχει σ᾽ ἕνα ἐλατήριο, προκειμένου ὅταν ἀφεθεῖ νά διοχετεύσει μεγάλη ἐνέργεια. Κατά συνέπεια, ἡ ὑπέρβαση τῆς στείρωσης τῆς ᾽Ελισσάβετ δέν γίνεται γιά νά κάνει ὁ Θεός ἁπλῶς τό χατίρι σέ μία καλή καί πιστή δούλη Του – χωρίς νά ἀποκλείεται κι αὐτό: ῾εἰσηκούσθη ἡ δέησίς σου᾽ λέει ὁ ἀρχάγγελος στόν Ζαχαρία – ἀλλά γιά νά ὑπηρετηθεῖ τό σχέδιο τῆς σωτηρίας τοῦ σύμπαντος κόσμου. Ἡ σύλληψη τοῦ ᾽Ιωάννη ἀπό τήν ᾽Ελισσάβετ μέ θαυμαστό τρόπο παραπέμπει πιά στήν ἐκ Παρθένου σύλληψη τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Κάτω ἀπό τήν προοπτική τῆς γέννησης τοῦ Ἡλίου κατανοεῖται καί ἡ γέννηση τοῦ λύχνου τοῦ ῾Ηλίου. Τό ἀπολυτίκιο τῆς ἡμέρας δέν μᾶς ἀφήνει περιθώρια παρανόησης: ῾᾽Ιδού γάρ συνέλαβες (᾽Ελισάβετ) ῾Ηλίου λύχνον σαφῶς, φωτίζειν τόν μέλλοντα πᾶσαν τήν οἰκουμένην, ἀβλεψίαν νοσοῦσαν᾽( Νά λοιπόν, συνέλαβες ᾽Ελισάβετ τό λυχνάρι τοῦ ῞Ηλιου, τό ὁποῖο πρόκειται νά φωτίζει μέ καθαρότητα ὅλη τήν οἰκουμένη πού ἔπασχε ἀπό τύφλωση).
   4. Κι ἐκτός ἀπό τό θεολογικό βάθος τῆς ἑορτῆς τῆς συλλήψεως τοῦ ᾽Ιωάννη: τήν ἀπαρχή τῆς διακονίας τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου ἐν προσώπω ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, ἡ ἑορτή ἔχει πνευματικές καί ἠθικές προεκτάσεις καί γιά ἐμᾶς: ἀφενός γιά μία ἀκόμη φορά μᾶς ὑπενθυμίζει τόν σκοπό τῆς παρουσίας τοῦ ᾽Ιωάννη στόν κόσμο -  τή μετάνοια ὡς δρόμο ἀποδοχῆς τοῦ Χριστοῦ καί σχέσης μαζί Του, πού σημαίνει ὅτι δέν ὑπάρχει περίπτωση κάποιος νά σωθεῖ, δηλαδή νά βρεῖ τόν Θεό, χωρίς προσωπική ἀλλαγή μέ ἀγώνα κατά τῆς ἁμαρτίας, ἀφετέρου ἡ στειρότητα πού ζεῖ πολλές φορές ὁ χριστιανός στήν πνευματική του ζωή, ἕνα εἶδος πνευματικῆς ξηρασίας, δέν ἔχει πάντα ἀρνητικό χαρακτήρα. ῎Αν δέν συνιστᾶ καρπό χαλάρωσης καί ἀμέλειας, ἀποτελεῖ τήν προϋπόθεση γιά πλούσια γέννα, τό σημάδι πού δείχνει τήν ἐπικείμενη ἐπομβρία τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ. Ἡ σύλληψη τοῦ ἁγίου ᾽Ιωάννη συνιστᾶ ἔτσι μία ἑορτή ἐλπίδας καί πίστεως στόν Θεό, ὁ Ὁποῖος δέν βραδύνει τόν ἐρχομό Του σ᾽ ἐκεῖνον πού ἐπιμένει ἐν ταπεινώσει, σάν τόν ἅγιο Ζαχαρία καί τήν ἁγία ᾽Ελισάβετ.
 
Πρωτοπρ. Γεώργιος Δορμπαράκης  - Ακολουθείν
 
ΠΗΓΗ: aktines.blogspot.com



Ο Φιλόξενος Άγιος

Ο Άγιος Φωκάς γεννήθηκε και ανατράφηκε στην μεγαλούπολη Σινώπι, κοντά στην Μαύρη θάλασσα.
 Από νέος εξοικονομούσε τα απαραίτητα από τον κήπο του, που φρόντιζε και καλλιεργούσε. Το σπίτι του ήταν κοντά στην πύλη του κάστρου που επικοινωνούσε με το λιμάνι, γι' αυτό ποτέ δεν του έλειπαν οι φιλοξενούμενοι, άλλοτε ξένοι ταξιδιώτες, άλλοτε φτωχοί.
 
Εκείνη την εποχή είχαν κηρύξει, οι ειδωλολάτρες διωγμό κατά των Χριστιανών, και τους σκότωναν χωρίς εξέταση και δίκη.
 
Μαθεύτηκε, λοιπόν ότι και ο Φωκάς ο κηπουρός ήταν Χριστιανός. Αμέσως οι άρχοντες έστειλαν στρατιώτες για να τον συλλάβουν. 
Ο Φωκάς δεν τους εγνώρισε και τους δέχτηκε και τους περιποιήθηκε σαν ξένους. Αφού πέρασαν μερικές ημέρες τους ρώτησε τι σκοπό είχε το ταξίδι τους σ' αυτόν τον τόπο. Εκείνοι υποχρεωμένοι από την φιλοξενία του φανέρωσαν το μυστικό, ότι ζητούν τον Φωκά τον Χριστιανό για να τον αποκεφαλίσουν, του είπαν μάλιστα ότι θα του χρωστούσαν μεγάλη χάρη αν τους τον φανέρωνε. 
Γυρίζει, λοιπόν, ο Φωκάς και λέγει: 
- Έφθασε η ποθητή ώρα να δείξω με έργα ότι είμαι Χριστιανός και δούλος του Κυρίου.
 
Χωρίς δε καθόλου να χάση το θάρρος του είπε στους στρατιώτες: 
- Εγώ, φίλοι μου, θα σας βοηθήσω σ' αυτή την υπόθεση, θα σας βρω τον Φωκά, τον ξέρω πολύ καλά και είναι εύκολο να τον έχετε στα χέρια σας.
Λέγοντας αυτά τους άφησε στο σπίτι του και του βγήκε για να σκάψει και να ετοιμάσει τον τάφο του.

Μαρτυρικό τέλος
 
Το άλλο πρωί λέγει στους δημίους του:
- Μάθετε, φίλοι, ότι τον βρήκα τον Φωκά. Είναι, λοιπόν έτοιμο το κυνήγι στην παγίδα σας.
- Που βρίσκεται, αγαπημένε μας φίλε; Τον ρώτησαν εκείνοι χαρούμενοι.
Δεν είναι μακριά, απάντησε ο Φωκάς. Μιλάει μαζί σας. Εγώ είμαι ο Φωκάς. Κάνετε, λοιπόν, το έργο σας για το οποίο τόσο οδοιπορήσατε και κουραστήκατε.
Οι στρατιώτες, έμειναν κατάπληκτοι και ντροπιάστηκαν, γιατί με τόση αγάπη είχαν φιλοξενηθεί από τον Φωκά.
Ο Άγιος κατάλαβε την δυσκολία τους και τους έλεγε:
- Μη διστάζετε, φίλοι μου, να κάνετε το έργο σας. Δεν είσθε σεις αίτιοι του φόνου, αλλά εκείνοι που σας έστειλαν.
Με τέτοια λόγια έπεισε τους στρατιώτες να τον αποκεφαλίσουν. Η ψυχή του έφυγε στον ουρανό κοντά στον πολυπόθητο Δεσπότη.

Θαύματα του Αγίου
 
Οι Χριστιανοί έκτισαν στον τόπο του αποκεφαλισμού εκκλησία μεγαλοπρεπή και έβαλαν το σεπτό λείψανο του Αγίου Μάρτυρος, που έγινε πηγή παρηγοριάς για τους θλιβομένους και θεραπείας για τους ασθενείς.
Όταν εκινδύνευσε η πατρίδα του Σινώπη από πείνα χάρις στην προστασία του Αγίου βρέθηκε σιτάρι.
Φανερώθηκε αρκετές φορές και σε ναύτες που κινδύνευαν να καταποντισθούν στο πέλαγος και τους έσωσε από πνιγμό.
Άλλοτε πάλι φάνηκε νύχτα και ξύπνησε τον πηδαλιούχο λέγοντας του να είναι έτοιμος, γιατί θα ξεσπάση τρικυμία.
Άλλες φορές τον έβλεπαν οι ναύτες σε μεγάλες θαλασσοταραχές να βοηθά πότε στα σχοινιά, πότε στα πανιά ή άλλοτε να προστατεύει το πλοίο, για να μην πέσει σε ξέρα ή σε βρόχους.
Έτσι γεννήθηκε στους ναύτες η συνήθεια να έχουν τον Άγιο Φωκά ομοτράπεζο, όταν, λοιπόν καθόντουσαν στο τραπέζι αγόραζε ένας από τους ναύτες το μερίδιο του Αγίου, την άλλη ημέρα το αγόραζε άλλος και στις συγκέντρωναν χρήματα, τα οποία, όταν έφθανε το πλοίο στον προορισμό του τα εμοίραζαν στους φτωχούς.
Αλλά και οι θεραπείες που έκανε ο Άγιος είναι πολλές. Σ' άλλους παρουσιάζονταν στον ύπνο, σ' άλλους ενεργούσε αόρατα.
Έτσι ο ασήμαντος και ταπεινός κηπουρός Φωκάς αξιώθηκε λόγω της αρετής του να θαυματουργή και να τιμάται από τους Χριστιανούς.
Η Εκκλησία μας εορτάζει και τιμά την μνήμη του στις 21 Σεπτεμβρίου.
 
Έκδοσις Ορθοδόξου Ιδρύματος "Ο Απόστολος Βαρνάβας"
 
ΠΗΓΗ: www.impantokratoros.gr
 
 
 
Ο προφήτης Ιωνάς, ο πρωταγωνιστής και συγγραφέας του ομώνυμου προφητικού βιβλίου, έδρασε κατά τον 8ο π.Χ. αιώνα, εποχή κατά την οποία η Νινευή είχε καταστεί πρωτεύουσα του ασσυριακού κράτους. Από το βιβλίο του προφήτη Ιωνά δεν αντλούμε πληροφορίες για το βίο του, ούτε το που και πότε κλήθηκε στο προφητικό αξίωμα, παρά μόνο αναφέρεται το όνομά του και το γεγονός ότι ήταν γιος του Αμαθί (Ιων. 1,1) και το γεγονός ότι όταν κλήθηκε η Νινευή ήταν «πόλις μεγάλη»  (Ιων. 1,2).
Όμως ο Ιωνάς αντί να εκτελέσει άμεσα την εντολή του Θεού και να κηρύξει στους Νινευίτες, μετέβη στην Ιόππη και επιβιβάστηκε σε πλοίο για να διαφύγει στη Θαρσίς. Τότε ο Θεός διέταξε τη θάλασσα να σηκώσει τρικυμία και οι επιβαίνοντες στο πλοίο έριξαν τον Ιωνά στη θάλασσα, όπου και τον κατάπιε ένα κήτος (Ιων. 1,3-2,1).
Η παραμονή του Ιωνά μέσα στην κοιλιά του κήτους επί τρεις ημέρες και η εξέμεσή του στη στεριά αποτελούν, σε ολόκληρη την Παλαιά Διαθήκη, τον κατ΄ εξοχήν τύπο της τριημέρου Ταφής και της Αναστάσεως του Χριστού. Μάλιστα ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός θέλοντας να δώσει σημείο περί της τριημέρου Ταφής και της Αναστάσεως του ταυτίζει την τριήμερη παραμονή του Ιωνά στην κοιλιά του κήτους και την εξέμεσή του απ΄ αυτό με τη τριήμερη ταφή και την Ανάστασή Του λέγοντας: «σπερ γρ γένετο ωνς προφήτης ν τ κοιλίᾳ το κήτους τρες μέρας κα τρες νύκτας, οτως σται υἱὸς το νθρώπου ν τ καρδίᾳ τς γς τρες μέρας κα τρες νύκτας» (Ματθ. 12,40).
Όμως στο κείμενο της προφητείας του Ιωνά δεν γίνεται λόγος για τη στάση του σώματος του προφήτη μέσα στην κοιλία του κήτους. Εντούτοις η υμνολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που διασώζει την εκκλησιαστική παράδοση, παρουσιάζει τον προφήτη Ιωνά, τη στιγμή που βρισκόταν στα σπλάχνα του κήτους, να απλώνει τα χέρια του και να σχηματίζει το σημείο του Σταυρού και γι΄αυτό το λόγο ψάλλει: «Τὸν τύπον τοῦ θεῖου Σταυροῦ Ἰωνᾶς, ἐν κοιλίᾳ τοῦ κήτους, τεταμέναις παλάμαις προδιεχάραξε» (Καταβασία στ’ ωδής όρθρου Κυριακής της Σταυρο-προσκυνήσεως).
Το σημείο του σταυρού, που προτυπώνεται σε «κλειστό» χώρο, δηλ. στην κοιλιά του κήτους, ήταν αυτό που έσωσε τον Ιωνά και μετά από τρις ημέρες βγήκε σώος στη στεριά γεγονός, το οποίο αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα της Παλαιάς Διαθήκης όσον αφορά την παραβίαση των φυσικών φαινομένων κατόπιν της θείας επέμβασησης. Το παράδοξο και θαυμαστό στην παραμονή του Ιωνά επί τρία μερόνυχτα στην κοιλιά του κήτους είναι ότι αφενός δεν προκλήθηκε ο θάνατός του από την έλλειψη του αέρα αφετέρου διασώθηκε και βγήκε στη στεριά ακέραιος.
Η Εκκλησία καθόρισε να εορτάζεται η μνήμη του προφήτη Ιωνά την 21η Σεπτεμβρίου, ημέρα κατά την οποία αποδίδεται η εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.
Η εορτή της Υψώσεως του Τιμίου σταυρού αποτελεί ανάμνηση του Πάθους και της Σταύρωσης του Κυρίου, η οποία δεν πραγματοποιήθηκε ούτε εντός των τειχών της Ιερουσαλήμ, αλλά ούτε και σε κλειστό χώρο, ούτως ώστε να οικειοποιηθούν οι Ιουδαίοι το κοσμοσωτήριο αυτό γεγονός, αλλά έλαβε χώρα εκτός των τειχών της πόλης σε χώρο ανοικτό (Ματθ. 27,32-33˙ Λκ. 23,26) ώστε να αγιαστεί ολόκληρη η φύση και τούτο καθίσταται εμφανές από τα τέσσερα άκρα που καταλήγει ο σταυρός, τα οποία αντιστοιχούν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Η Σταύρωση του Χριστού αποτελεί προάγγελο της Αναστάσεως, διότι μετά την Ανάσταση και κατόπιν την Πεντηκοστή και επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος ξεκινά η έναρξη του αποστολικού κηρύγματος και η πορεία του ευαγγελικού λόγου προς τα έθνη.
Με την προτύπωση του σημείου του σταυρού και του σημείου του σταυρωθέντος Κυρίου από τη στάση του σώματος του Ιωνά μέσα στην κοιλιά του κήτους και κατόπιν η αποστολή του προφήτου στα έθνη, ίσως μας δίνεται η δυνατότητα να ισχυριστούμε ότι στο κείμενο της προφητείας του Ιωνά, εκτός από την προτύπωση της τριημέρου Ταφής, της Αναστάσεως του Χριστού και του σημείου του Τιμίου Σταυρού, προτυπώνεται και το ιεραποστολικό κήρυγμα αφού ο Ιωνάς αποστέλλεται από το Θεό σε ξένη γη και όχι σε ισραηλιτικό έδαφος, ειδικά σε μια εποχή όπου το βόρειο βασίλειο έχει καταστραφεί από τους Ασσυρίους και ο Ιωνάς «αναγκάζεται» να κηρύξει στους εχθρούς του λαού του, αλλά και το γεγονός οτι κατά την εποχή που κήρυξε ο Ιωνάς δεν είχε συντελεστεί ακόμα το γεγονός της σαρκώσεως του Λόγου, διότι Αυτός ήταν ακόμα προφητευόμενος.  Η δε πορεία του προφήτη ακόμα και στη θάλασσα για να φύγει μακριά αποδεικνύει την επέμβαση του Θεού σε ολόκληρη την κτίση.
Έτσι και ο Ιωνάς αφού πρώτα αρνήθηκε να κηρήξει το λόγο του Θεού στη Νινευή, έφυγε για την Θαρσίς (Ιων. 1,3), τον κατάπιε το κήτος (Ιων. 2,1) και τελικά τον εξέμεσε στη στεριά σώο και ασφαλή (Ιων. 2,11) έλαβε εκ νέου εντολή από το Θεό να κηρύξει στη Νινευή (Ιων. 3,1-2) και εν τέλει η κάτοικοι της Νινευή, αφού μετανόησαν, σώθηκαν (Ιων. 3,3-10).
Η διδασκαλία του προφήτη είναι θεοκεντρική. Για τον Ιωνά ο Θεός είναι το παν. Από Αυτόν προέρχονται, κατευθύνονται και καταλήγουν τα πάντα. Ο Ιωνάς θεωρεί το Θεό ως αποκλειστικό και εθνικό Θεό των Ιουδαίων που ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για το λαό του, γεγονός που τον αναγκάζει να παρακούσει τη θεία εντολή. Όμως ο Θεός δεν είναι εθνικός αλλά παγκόσμιος που μεριμνά και φροντίζει για ανεξαιρέτως για όλα τα έθνη και γι αυτό το λόγο καλεί τον Ιωνά να κηρύξει προς αυτά διότι τα έθνη δεν είναι ούτε εχθροί του ιουδαϊκού λαού αλλά ούτε και εχθροί του Θεού, αλλά αντίθετα είναι «πλανεμένα» τέκνα και δημιουργήματα του Θεού, τα οποία χρήζουν άμεσης μετανοίας, σωτηρίας και επιστροφής προς το Δημιουργό τους.
 
ΠΗΓΗ: https://www.pemptousia.gr

 
 Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΠΛΑΚΙΔΑ: Η ιστορία του Αγίου Ευσταθίου, είναι από τις πιο περίφημες της χριστιανικής φιλολογίας. Κι αυτό δε ισχύει μόνο για την ελληνική γλώσσα, αλλά και στη λατινική, ακόμη και στη μεσαιωνική γαλλική ή άλλες νεότερες γλώσσες. Κατά την ιστορία αυτή, ο στρατηγός Πλακίδας, ενώ κυνηγούσε, είδε ένα ελάφι που μεταξύ των κεράτων του έφερε το Σταυρό, ενώ μια υπερκόσμοα φωνή, του Ίδιου του Κυρίου, καλούσε το στρατηγό να γίνει Χριστιανός.
Εν συνεχεία ο Πλακίδας και η οικογένειά του βαπτίσθηκαν Χριστιανοί. Λουσμένος με τη χάρη του Θεού πλέον ο Ευστάθιος έτρεξε ξανά προς το σημείο όπου είχε δει το όραμα. Εκεί, γονάτισε ευχαριστώντας τον Θεό. Άκουσε τότε την γνώριμη φωνή να του λέγει: “Ευτυχής είσαι Ευστάθιε, διότι δέχθηκες το σωτήριο Βάπτισμα. Να ξέρεις όμως ότι ο διάβολος θα σου κηρύξει σκληρό πόλεμο. Θα πάθεις όσα ο Ιώβ, όμως θα νικήσεις τον διάβολο. Αγωνίσου με ανδρεία Ευστάθιε. Η χάρη μου θα σε συνοδεύει εσένα και την συντροφιά σου και θα φυλάξει τις ψυχές σας”.


ΟΙ ΙΩΒΙΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ: Ο φθονερός Σατανάς άρχισε το “έργο” του. Χολέρα έπεσε στο μέρος εκείνο και δούλοι και συγγενείς του πεθαίνουν, ενώ το θανατικό εξαπλώθηκε και στα ζωντανά του. Εκείνος, δίνοντας κουράγιο στη γυναίκα του και στα παιδιά του, τους οδήγησε στην εξοχή. Στη διάρκεια της απουσίας τους όμως, κλέφτες ρήμαξαν το σπίτι τους. Έτσι από πλούσιοι έμειναν φτωχοί και αξιολύπητοι!
Έπειτα η οικογένεια κατευθύνθηκε με πλοίο στην Αίγυπτο. Ο πλοίαρχος όμως, με πρόσχημα την αξία των ναύλων, κατέβασε βιαίως αυτόν και τα παιδιά του στο πρώτο λιμάνι, κρατώντας τη σύζυγό του, Θεοπίστη. Τότε η οικογένεια έκλαψε γοερά για τον φοβερό χωρισμό. Στην άγνωστη χώρα, άγρια θηριά άρπαξαν τα δυο του παιδιά (Αγάπιος και Θεόπιστος). Ο Ευστάθιος κλαίγοντας, αλλά με θερμή προσευχήθηκε στον Κύριο λέγοντάς: “Κύριε, δός μου θάρρος και υπομονή. Θέλω και τώρα στις δύσκολες στιγμές να μείνω μαζί Σου, να είμαι δικό Σου. Κύριε μη με εγκαταλείψεις.
Προστάτεψε την γυναίκα μου και σώσε τα παιδιά μου. Βοήθησέ με να ξαναβρώ την οικογένειά μου”. Περπατώντας μέρες ολόκληρες, νηστικός, άυπνος έφθασε στην πόλη Βάδησσο. Εκεί ο Άγιος εργαζόταν για να βγάζει το ψωμί του. Στο μεταξύ τα δυο του παιδιά είχαν απελευθερωθεί απ' τα δόντια των θηρίων από κάποιους βοσκούς της περιοχής το ένα, και από απλούς αγρότες το άλλο. Αλλά και η γυναίκα του Αγίου γλύτωσε από την ατίμωση, διότι ο πλοίαρχος αρρώστησε βαριά την μέρα πού κατέβασαν τον άγιο και τα παιδιά από το καράβι και έτσι δεν έθιξε τη Θεοπίστη.
Όταν μάλιστα εκείνος επέστρεψε στην Πατρίδα του πέθανε. Ο Αυτοκράτορας Τραϊανός, χρόνια αργότερα, έδωσε εντολή να βρουν τον Πλακίδα για να είναι επικεφαλής στον πόλεμο κατά απειλητικών βαρβάρων, πράγμα που έγινε. Ο άγιος έδωσε διαταγή να στρατολογηθούν και νέοι στρατιώτες. Ανάμεσά τους ήταν και οι δύο γιοι του. Ο Άγιος σημείωσε μεγάλες επιτυχίες στην εκστρατεία του εκείνη. Μάλιστα περνώντας τον ποταμό Χρύσπη, έφθασε στην πόλη, πού ζούσε η Θεοπίστη. Έστησε, κατά θεία συγκυρία, την σκηνή του στον κήπο της Θεοπίστης, διότι αυτό ήταν κτήμα του πλουσίου, αλλά νεκρού ήδη, πλοιάρχου, πού είχε κατακρατήσει την Θεοπίστη. Εκεί, κατά Θεία Οικονομία η οικογένεια ξαναέσμιξε με χαρά.
ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Μετά το επιτυχές τέλος των επιχειρήσεων ο Άγιος γύρισε θριαμβευτής στην Ρώμη. Στο μεταξύ, με το θάνατο του Τραϊανού στο θρόνο ανέβηκε ο χριστιανομάχος Αδριανός. Εκείνος τον υποδέχθηκε με τιμές και ζήτησε να θυσιάσει στον Απόλλωνα. Τότε ο Ευστάθιος, θαρρετά, ομολόγησε τον Ιησού Χριστό λέγοντας: “Είμαι Χριστιανός. Μην ελπίζεις από μένα θυσίες στα ειδωλικά ξόανα”. Ο Αδριανός διέταξε οργισμένος να του βγάλουν την στολή του στρατηγού ενώ όλη του η οικογένεια ήταν σταθερή στην πίστη. Έπειτα, τους έβαλε σε μια πεδιάδα κι άφησαν ένα λιοντάρι πεινασμένο. Το λιοντάρι τρέχοντας, τους έφθασε, αλλά γύριζε χαρούμενο γύρω τους σαν ήμερο σκυλάκι. Στη συνέχεια ο Αυτοκράτορας διέταξε και τους έβλαν μεσα σε ένα διάπυρο χάλκινο βόδι. Προηγουμένως οι Άγιοι προσευχήθηκαν στο Θεό να τους δώσει δύναμη, ενώ ο Ευστάθιος ζήτησε από τους στρατιώτες να θάψουν τα σώματά τους όλα μαζί. Μετά τρεις μέρες άνοιξαν το χάλκινο βόδι κι είδαν έκπληκτοι ότι οι μεν ψυχές τους είχαν ταξιδέψει στις ουράνιες σκηνές των δικαίων, αλλά ούτε μία τρίχα δεν είχε θιγεί από τα λείψανά τους. Ο κόσμος, βλέποντας το θαύμα, φώναξε: “Μεγάλος ο Θεός των Χριστιανών.”! Οι χριστιανοί εκμεταλλευόμενοι τη σύγχυση, πήραν τα λείψανα των Αγίων και τους ενταφίασαν, κατά την επιθυμία τους, μαζί2.
Η μνημη του μεγαλομάρτυρος Ευσταθίου και της οικογενείας του τιμάται την 20ηΣεπτεμβρίου.
1. Ελληνικά μαρτύρια του Αγίου δημοσιεύθηκαν στην P. G. 105 (376-417), ενώ η διασκευή του Συμεών Μεταφραστού στο Analecta Bollandiaana, 3 (1884), σ. 66-112.
2. Η τιμή προς το Άγιο Ευστάθιο διαδόθηκε ευρέως σε Ρώμη και Βυζάντιο, Βενετία, Παρίσι και όλη τη χριαστιανοσύνη. Πάντως, οι μάρτυρες, δεν εμφανίζονται στα αρχαιότερα καλενδάρια, ούτε κανείς γνωρίζει πού βρίσκονται τα λέιψανά τους.
 
ΠΗΓΗ: aktines.blogspot.com
Αγία Αριάδνη. Μηνολόγιον Βασιλείου Β΄, φ. 48 (11ος αι.)
 
Η αγία Αριάδνη έζησε κατά τους χρόνους των βασιλέων Αδριανού (117-138) και Αντωνίνου (138-161). Δούλη κάποιου Τερτύλου, πρώτου πολίτου της Πρυμνησού της Φρυγίας Σαλουταρίας, αρνήθηκε να ακολουθήση την οικογένεια του κυρίου της στον ναό των ειδώλων, για να συνεορτάση μαζί τους τα γενέθλια του υιού του. Επειδή ομολόγηση πως ήταν χριστιανή, την εκτύπησαν σκληρά και την έρριξαν στην φυλακή, όπου έμεινε τελείως άσιτη. Αργότερα στρατιώτες του ηγεμόνος την κρέμασαν και της ξέσχιζαν τα πλευρά. Όταν την άφησαν ελεύθερη, βρήκε ευκαιρία και έφυγε στο όρος, αλλά οι στρατιώτες την κατεδίωξαν με ξίφη. Μπροστά στον κίνδυνο να συλληφθή πάλι, η μάρτυς παρεκάλεσε τον Θεό να ανοίξη μία πέτρα και να την δεχθή στην ρωγμή της. Εκεί μέσα η Αριάδνη ευχαριστώντας τον Θεό παρέδωσε το πνεύμα της. Τους διώκτες της θανάτωσαν με δόρατα άγγελοι Κυρίου.
 
Πηγή (κειμένου και φωτογραφίας): “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος (τόμος πρώτος, σ. 197-198).
 
ΠΗΓΗ: www.diakonima.gr
 

 
Γιορτάζουμε στις 17 Σεπτεμβρίου, την ημέρα μνήμης των Αγίων Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδας και Αγάπης, ας πούμε λίγα λόγια:
Η Αγία Σοφία καταγόταν από μια μεγάλη πόλη της Ιταλίας. Ήταν γυναίκα σεμνή και ευσεβής. Έμεινε χήρα πολύ νωρίς. Έτσι αναγκάστηκε να εγκατασταθεί στη Ρώμη με τις τρεις κόρες της, την Πίστη δώδεκα ετών, την Ελπίδα δέκα και την Αγάπη εννέα ετών.
Καθημερινά ανέτρεφε τις κόρες της με ιδιαίτερη επιμέλεια. Συνέχεια τις προέτρεπε να μιμούνται τη ζωή της καί να στολίζονται με αρετές. Έβαλε μέσα στις καρδιές τους το φόβο του Κυρίου και τη λαχτάρα της Βασιλείας των Ουρανών. Πρόσεχε παράλληλα το όνομά τους να συμβαδίζει με τη ζωή τους. Όλοι επαινούσαν τη μητέρα με τις τρεις κόρες, για τα σωματικά και ψυχικά τους χαρίσματα.

       Ο επιστάτης της πόλεως Αντίοχος, είπε στον αυτοκράτορα Αδριανό για τη χριστιανική πίστη της Σοφίας και των τριών θυγατέρων της. Κι αυτός έδωσε εντολή να τις οδηγήσουν στο δικαστήριο. Παρουσιάστηκαν μπροστά του με ιδιαίτερο θάρρος έχοντας στην καρδιά τους τα Λόγια του Κυρίου μας: «Μή φοβάστε αυτούς, πού φονεύουν το σώμα, αλλά δε μπορούν να βλάψουν την ψυχή».
Όταν τις αντίκρυσε, έμεινε έκθαμβος από την ευγένεια και τον στολισμό της ψυχής τους. Προσπάθησε τότε με κολακείες να τις ξεγελάσει ν’αρνηθούν την πίστη τους.
Η μητέρα τότε αποκρίθηκε: «Ονομάζομαι Σοφία, πατρίδα μου είναι η Ιταλία, κι οι γονείς μου ήταν από τους πρώτους άρχοντες της χώρας. Είμαι Χριστιανή, δούλη του Αληθινού Θεού, στον οποίο αφιερώθηκα από την γέννησή μου».
Ο Αδριανός θαύμασε το θάρρος, τη σύνεση και τη σεμνότητα της Σοφίας. Νικημένος από την απόκρισή της, στράφηκε στις κόρες της. Αφού βρήκε σ’ αυτές το ίδιο θάρρος, τις παρέδωσε στην αρχόντισσα Παλλαδία, να τις κατηχήσει στην ασέβεια, μέσα σε τρεις μέρες. Μάταια όμως, γιατί βρήκε εμπόδια το γενναίο τους φρόνημα και τη δυνατή τους πίστη. Έφεραν τότε μπροστά του την Πίστη και την παρακίνησε να θυσιάσει στην Αρτέμιδα. Η κόρη όμως αρνήθηκε να υαπκούσει. Κι ο δικαστής οργισμένος δίνει εντολή ν’ αρχίσουν τα μαρτύρια.
Λίγο πριν ο δήμιος αποκεφαλίσει την Πίστη, η μητέρα της της είπε: «Αγαπημένο μου κορίτσι, πολλούς πόνους υπέφερα κατά την γέννησή σου και πολύ κουράστηκα να φτάσεις σ’ αυτή την ηλικία. Τώρα όμως πληρώθηκαν οι κόποι μου με το παραπάνω, καθώς βλέπω να υπομένεις τα μαρτύρια για το Χριστό μας».
Αμέσως έσκυψε το κεφάλι και με χαρά δέχτηκε τον αποκεφαλισμό της. Ήρθε έπειτα η σειρά της Ελπίδας, η οποία πέρασε μέσα από τα ίδια μαρτύρια κι είχε το ίδιο τέλος με την αδελφή της. Τέλος διέταξε να φέρουν την Αγάπη. Νόμιζε πως σαν πιο μικρή και αδύνατη, θα την έπειθε να θυσιάσει στα είδωλα. «Μή σε ξεγελά η ηλικία μου, του λέει εκείνη. Μην ελπίζεις, πώς θα με πείσεις με τις κολακείες σου».
Τη στιγμή εκείνη, η ευλογημένη μητέρα έλεγε στην κόρη της: «Κορίτσι μου! Με το μαρτύριο που έζησες τίμησες τους γονείς σου και Δόξασες το Θεό. Πήγαινε τώρα κοντά στον Νυμφίο σου Χριστό».
Τότε ο αυτοκράτορας έδωσε διαταγή να την αποκεφαλίσουν. Τρεις μέρες αργότερα η μητέρα τους Σοφία, πήγε στο μνήμα τους. Έκλεισε τα μάτια της και παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια του Θεού με τα παρακάτω λόγια: «Αγαπημένα μου παιδιά, δεχτείτε τη μητέρα σας εκεί, όπου και σείς αναπαύεστε».

ΠΗΓΗ: imverias.blogspot.com

 

 
Η  Αγία Ευφημία έζησε κατά τούς χρόνους του Διοκλητιανού καί ήθλησε τό έτος 303. Κατήγετο από την Χαλκηδόνα. Ήτο θυγάτηρ του περιφανούς και πλουσίου Συγκλητικού Φιλόφρονος και της ευσεβούς και φιλοπτώχου Θεοδοσιανής. Η  Αγία επαιδαγωγήθη «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου»  διό ηγάπησε τόν Χριστό , την παρθενίαν και την μετά ζήλου ομολο­γίαν του Χριστού.

O ανθύπατος της  Ανατολής Πρίσκος εχων συγ­κάθεδρον τον φιλόσοφον και ιερέα του Άρεως  Απελ­ιανόν, εκήρυξε,  κατά την απόφασιν και εντολήν του Διοκλητιανού, διωγμόν κατά των Χριστιανών εις την Ανατολήν. Κατά την εορτήν του ψευδωνύμου Θεού Άρεως εζήτησε άπαντες οι κάτοικοι να  προσέλθουν εις την εορτήν. Όσoι δεν θα προσήρχοντο θα ετιμωρούντο με φοβερά κολαστήρια. Οι χριστιανοί καθ' ομά­δας εκρύπτοντο άλλοι εις οικίας και άλλοι εις ερημι­κάς περιοχάς. Ή Αγία  Ευφημία  ηγείτο μιας τοιαύτης ομάδος στηρίζουσα τούς πιστούς διά του φλογερού λόγου της.

Συνελήφθη η Αγία μετά των τεσσαράκοντα εννέα μελών της ομάδος της. Εις την πρόσκλησιν του Πρί­σκου νά θυσιάσουν εις τό είδωλον του Άρεως η Αγία και η  ομάδα της ηρνήθησαν με τόλμην και παρρη­σίαν, από την απάντησίν των εθυμώθη ο Πρίσκος και έδωκεν εντολήν να  δέρουν επί είκοσι ημέρας τους Αγίους και να τους φυλακίσουν. Μετά τας είκοσι ημέρας εδοκίμασε και πάλιν να πείσει τούς μάρτυρας να θυσιάσουν. Μετά την αρνησίν των, τους έδειραν τόσον, ώστε κατεπονήθησαν οι δέροντες στρατιώται. Τότε τούς λοιπούς μάρτυρας ο Πρίσκος έκλεισεν εις την φυλακήν, την δε Αγίαν προσεπάθησε να την πεί­σει να θυσιάσει. Μετά την άρνησίν της και την ομολο­γίαν της πίστεώς της εις τον Χριστόν την έβαλον εις τον τροχόν και έτσι κατεκόπτετο όλον το σώμα της Αγίας. Κατά το μαρτύριόν της η Αγία προσηύχετο διαρκώς. Μετά το πέρας της προσευχής της θαυμα­τουργικώς ελύθη από τον τροχόν και αποκατεστάθη τέλειον και υγιές το σώμα της. Εν συνεχεία  ερρίφθη η Αγία εις πυρακτωμένην κάμινον. Οι προεστώτες των υπηρετών Σωσθένης και Βίκτωρ ηρνήθησαν να ρίψουν την Αγίαν εις την κάμινον, διότι έβλεπον να ίνστανται παρά το πλευρόν της Αγίας δύο φοβεροί άν­δρες, οι οποίοι απειλούσαν ότι  θα διασκορπίσουν το πυρ. Ο Σωσθένης και ο Βίκτωρ ομολόγησαν τον Χρι­στόν και εμαρτύρησαν.  Προσευχηθείσα  η  Αγία ερρί­φθη εις την κάμινον. Η φλόξ δεν ήγγισε την Αγίαν, αλλά διεσκορπίσθη έξω της καμίνου και έκαυσε πολλούς.
Ο Πρίσκος υπέβαλε την  Αγίαν εις νέον μαρτύ­ριον. Εκτύπωv την Μάρτυρα με οξείς λίθους και σί­δηρα αιχμηρά και έτσι κατεκόπη και κατεξεσχίσθη το σωμά της. Και πάλιv θαυματουργικώς αποκατεστά­θη υγιής. Ακολούθως ερρίφθη η Αγία εις  μεγάλην δε­ξαμενήv, όπου ύπηρχον σαρκοβόρα θηρία της θαλάσ­σης. Τα θηρία όχι μόνον δεv έβλαψαv την Αγίαν, αλ­λά και τηv εβάσταζοv επάνω των. Έπειτα έβαλοv την Μάρτυρα εις λάκκον με σουβλιά. Και εκείθεν εξήλ­θεν αβλαβής.  Επεχείρησεv ο Πρίσκος να πριονίσει και να καύσει την Αγίαν. Οι οδόντες εστράβωσαν και το πυρ εσβέσθη και ουδέν αύτη έπαθεν. Τέλος ερρί­φθη η Μάρτυς εις θηρία, τα οποία ήλθον πλησίον της προσκυvούντα αυτήv. Επειδή η Αγία προ του μαρτυ­ρίου αυτού ικέτευσε τον Χριστόν vα την αναπαύση πλησίον Του, μία άρκτος τηv εδάγκωσε και ούτω πα­ρέδωκε την αγίαv της ψυχήv εις χείρας του Νυμφίου της.


Χαίροvτες οι γονείς της έθαψαv μετά πάσης τιμής το πάνσεπτόν της λείψανον εις την Χαλκηδόνα και εδόξαζαν τοv Κύριον, διότι ηξιώθησαν της τιμής να έ­χουν τηv θυγατέρα των Μεγαλομάρτυρα της Εκκλη­σίας και πρέσβειράν των πλησίον Του.

O Κύριος ετίμησε την καλλίνικον παρθένον  και μάρτυρα Ευφημίαν με την δωρεάν της αφθαρσίας του πολυάθλου και παρθενικού  της σώματος. Εις την Χαλκηδόνα συνήλθαν οι 630 θεοφόροι Πατέρες το έ­τος 451 συγκροτήσαντες την Αγίαν Τετάρτην Οικου­μενικήν Σύνοδον, επί των ευσεβεστάτων Βασιλέων Μαρκιανού και Πουλχερίας. Ή Σύνοδος αυτή κατεδί­κασε τον αιρετικόν Ευτυχή, όστις εκήρυττε την πλά­νην, ότι ο Χριστός έχει μόνον μίαν φύσιν και μίαν ε­νέργειαν, αυτήv της Θεότητος. Οι Άγιοι Πατέρες εδογμάτισαν την πίστιv της Εκκλησίας, ότι ο Χριστός έχει δύο τελείας φύσεις, θελήσεις και ενεργείας, την θείαν και την ανθρωπίνην, εις μίαν  Yπόστασιν. Είναι δε ηνωμέναι αι δύο φύσεις ατρέπτως, ασυγχύτως,. αναλλοιώτως και αδιαιρέτως. Κατά την ανωτέρω Σύνο­δον οι  Όρθόδοξοι Πατέρες συνέταξαν Τόμον, ο  ο­ποίος περιείχε την πίστιν την αληθή, την οποίαν πά­ντοτε επίστευε και εκήρυττεν η Έκκλησία τσυ Χρι­στού. Επίσης οι αιρετικοί  Μονοφυσίται συνέταξαν ίδιον τόμον, που  περιείχε τας πλάνας των. Τότε ομο­φώνως ορθόδοξοι και αιρετικοί απεφάσισαν να τε­θούν και τα δύο κείμενα επί του στήθους της Αγίας Ευφημίας και ανοίξαντες την λειψανοθήκην έπραξαν ούτως και εσφράγισαν πάλιν ταύτην. Ότε δε ήνοιξαν την θήκην, εύρον τον Τόμον των Ορθοδόξωv εις τας χείρας αυτής και των αιρετικών Μονοφυσιτών το κεί­μενον εις τους πόδας αυτής. Έτσι η Μεγαλομάρτυς Ευφημία με το έξαίσιον αυτό θαύμα επεκύρωσε και υπέγραψε τον ορθόδοξον Τόμον και διεσάλπισε το Χριστολογικόν δόγμα περί των δύο φύσεων του Χρι­στού μας εις τα πέρατα της οικουμένης και απέδειξε την διδασκαλίαν του Ευτυχούς και των οπαδών του Μονοφυσιτών ως σατανικήν πλάνην.     
 
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη θεσσαλονίκη" Αρχιμ. Νικοδήμου Γ.Αεράκη Ιεροκήρυκος   

ΠΗΓΗ: www.impantokratoros.gr
 

 
Άγιος Συμεών Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης (+15 Σεπτεμβρίου 1429)
 
 Ο Άγιος Συμεών Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης υπήρξε μία από τις σημαντικότερες μορφές της Ορθόδοξης Εκκλησίας κατά την Υστεροβυζαντινή Περίοδο και ορόσημο για τη Θεία Λατρεία. Για τον βίο του Αγίου έχουμε λιγοστές πληροφορίες. Η γέννησή του τοποθετείται στο β΄ μισό του ΙΔ΄ αιώνα. Η καταγωγή του είναι Κωνσταντινουπολίτικη. Προφανώς το όνομα Συμεών αποτελεί το μοναχικό όνομά του. Το κοσμικό όνομά του δεν το γνωρίζουμε. Πριν από την εκλογή του στην αρχιερατική διακονία, εγκαταβιούσε ως ιερομόναχος σε μονή της γενέτειράς του. Συνδεόταν στενά με τους αδελφούς Ξανθόπουλους και τη μοναστική αδελφότητα, την οποία είχαν ιδρύσει στη Βασιλεύουσα. Πιθανότατα να ανήκε σε αυτή.
Η παιδεία που κατείχε ήταν κατά βάση θεολογική και εκκλησιαστική. Από τα έργα του δεν αναδεικνύεται ως έμπειρος γνώστης του φιλοσοφικού λόγου και της εν γένει θύραθεν παιδείας. Όμως, γνωρίζει σε άριστο βαθμό τα θεολογικά γράμματα και κυρίως ό,τι σχετίζεται με τη λατρεία της Εκκλησίας. Η εποχή που έζησε και έδρασε ο Άγιος ήταν  δύσκολη, τόσο για την Ορθόδοξη Εκκλησία, όσο και για την από καιρό παραπαίουσα Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Αποτελεί μία εποχή όπου η οξύτητα μεταξύ Ορθοδοξίας και Ρωμαιοκαθολικισμού έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της.
 Μεταξύ των ετών 1410 και 1418 εκλέγεται Αρχιεπίσκοπος στον επισκοπικό θρόνο της συμβασιλεύουσας Θεσσαλονίκης. Η εις επίσκοπο χειροτονία του τελείται στην Κωνσταντινούπολη, σύμφωνα και με την κρατούσα για τους αρχιερείς που υπάγονται στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως τάξη. Μετέπειτα μεταβαίνει στην επαρχία του για να ενθρονιστεί. Η ενθρόνισή του γίνεται μετά από ικανό χρονικό διάστημα, εξαιτίας ποικίλων συγκυριακών δυσχερειών. Η αίσθηση αδυναμίας στην επιτέλεση του έργου που του ανέθεσε η Εκκλησία είναι φανερή. Η ταπεινότητά του είναι χαρακτηριστική. Αντιπροσωπευτικό δείγμα η φρασεολογία των υπογραφών του σε έγγραφα επί αρχιερατείας του.
 Η αρχιερατεία του Αγίου σημαδεύει και το τέλος της βυζαντινής κυριαρχίας της πόλης. Αφενός, στα μέσα της ποιμαντορίας του (1423) η Θεσσαλονίκη κατακτάται από τους Βενετούς. Αφετέρου, έξι μήνες μετά την προς Κύριο εκδημία του (+Σεπτέμβριος 1429) αρχίζει για την ιστορία της πόλης η μακρά περίοδος του οθωμανικού ζυγού (29.3.1430 – 26.10.1912).
 Ως Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης διακρίνεται για τη στενή επαφή του με την Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως. Η δράση του στη Μακεδονική γη ήταν καθοριστική. Αυτή μπορεί να περιγραφεί σε τρία σημεία. Πρώτο, η δια λόγου και γραφίδας διδασκαλία του. Εκτός από την προφορική διδασκαλία της Ορθόδοξης Πίστης, κατέλειπε πλειάδα ποιμαντικών επιστολών, πολλές εκ των οποίων απευθύνονταν και πέρα των ορίων της επαρχίας του, όπως για παράδειγμα στην Κρήτη. Δεύτερον, η μέριμνά του για τους φτωχούς και χειμαζόμενους αδελφούς. Σε μία περίοδο χαρακτηριζόμενη από παρακμή και αβεβαιότητα, η φιλανθρωπική δράση του Αγίου υπήρξε σημαντικότατη. Τρίτον, η φροντίδα του για την αναγέννηση της λειτουργικής ζωής και ευταξίας της επισκοπικής περιφέρειάς του. Τα λατρευτικά του ενδιαφέροντα είναι έκδηλα στα έργα του, πλείστα των οποίων είναι λειτουργικής φύσεως.
 Την ποιμαντορία του στον επισκοπικό θρόνο της Θεσσαλονίκης μπορούμε να τη διακρίνουμε σε δύο περιόδους. Η πρώτη περίοδος (1416/7 – 1423) αποτελεί την ειρηνική περίοδο εντός του Βυζαντινού Κράτους, δηλαδή τα έτη από την ενθρόνισή του ως την βενετική κατάληψη της πόλης. Η δεύτερη περίοδος (1423 – 1429) συνιστά την υπό βενετική κυριαρχία ποιμαντορία του, με τελικό ορόσημο την κοίμησή του. Αναφορικά με την ξένη κατοχή της πόλης, ο Άγιος φαίνεται να προτιμά συμβατικά τη βενετική επικυριαρχία αντί για την οθωμανική υποδούλωση. Θεωρεί  την υπό των Οθωμανών κατάκτηση ασύμβατη με την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη, καθότι οι Οθωμανοί πρεσβεύουν διαφορετική περί Θεού διδασκαλία. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι επιθυμεί τη βενετική κυριαρχία, τηρώντας ανοικτά τις επιφυλάξεις του. Η πτώση της Θεσσαλονίκης σε ξένη επικυριαρχία καταλογίζεται ατυχώς στην άκαμπτη στάση του. Όμως, αυτό αποτελεί υπερβολική και ανυπόστατη αιτίαση. Ο Άγιος ήταν ακλόνητος στην ορθόδοξη διδασκαλία και σταθερός στις αξίες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
 Ο Άγιος Συμεών κοιμάται εν Κυρίω ξαφνικά περί τα μέσα του Σεπτεμβρίου 1429. Αξιοπερίεργη είναι η καθυστέρηση της αγιοκατάταξής του στο Αγιολόγιο της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, η οποία γίνεται μόλις στις 14 Απριλίου 1981. Η μνήμη του τιμάται τη 15η Σεπτεμβρίου εκάστου έτους.
 Η καθολική αναγνώριση του έργου του είναι δεδομένη σε τέτοιο βαθμό, ώστε να γίνονται αναφορές σε αυτό σαν σε έργο αγίου ανδρός από αρκετά νωρίς, ανεξάρτητα από την έλλειψη επίσημης αγιοκατάταξής του. Η ανατροφή του Αγίου στο κωνσταντινουπολίτικο θεολογικό γίγνεσθαι, αλλά και η δράση του στη Θεσσαλονίκη, την καθέδρα του επικεφαλής του ησυχασμού Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, διαπότισαν ολόκληρη την εργογραφία του. Ο άγιος Συμεών είναι πιστός θιασώτης της πατερικής παράδοσης και διδασκαλίας, χωρίς να προβαίνει σε άκριτη αναπαραγωγή της. Καταγράφει στα έργα του την προηγούμενη πατερική διδαχή μέσα από το πρίσμα της λατρευτικής πρακτικής της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Επίσης, διακατέχεται από πνεύμα τυπολογικής ελευθερίας, καθώς δεν περιορίζεται στενά στους παραδεδομένους αγιοπατερικούς ερμηνευτικούς τύπους.
 Εξετάζοντας το συγγραφικό έργο του Αγίου εξ επόψεως περιεχομένου, παρατηρούμε ότι αποτελεί επιτομή των δογμάτων και της τελετουργικής πράξης της Εκκλησίας. Τα συγγράμματά του δεν εμφανίζουν άνδρα που κατέχει πολυσχιδή κοσμική σοφία. Όμως, η καλή διαχείριση της γλώσσας, σε συνδυασμό με τον υψηλού επιπέδου θεολογικό λόγο αναδεικνύουν τη μοναδικότητα της γραφίδας του. Μέσα από αυτή αναδεικνύεται μία πολυσύνθετη, δημιουργική προσωπικότητα, με έντονα τα στοιχεία της ταπείνωσης, αλλά και των ποιμαντικών ανησυχιών του. Η ορθόδοξη δογματική διδασκαλία και η εκκλησιαστική λειτουργική παράδοση αποτελούν τους δύο κύριους πυλώνες της συγγραφικής του παρακαταθήκης. Οι δύο πόλοι εμπεριέχονται στο ευρύ λειτουργικό του έργο, το οποίο αποτελεί τον μεγαλύτερο όγκο της μελέτης του.
 Πρωταρχικός σκοπός της λειτουργικής συγγραφικής παραγωγής του αποτελεί η σωστή τέλεση των ιερών ακολουθιών από τους λειτουργούς και η ορθή συμμετοχή των πιστών σε αυτές. Τα βασικότερα έργα του αποτελούν υπομνήματα ιερών ακολουθιών. Στην προσπάθεια αυτή κατέλειπε τα πληρέστερα λειτουργικά υπομνήματα. Μέσα από το έργο του μπορεί να χαρακτηριστεί ως υπομνηματιστής των ιερών ακολουθιών, ως συντάκτης τυπικού, ως συγγραφέας ευχών και, τέλος, ως υμνογράφος. Η συνεισφορά του στον κλάδο της Λειτουργικής τον καθιέρωσε ως τον κατεξοχήν εκπρόσωπο της βυζαντινής λειτουργικής ερμηνευτικής, αλλά και σύνολη η βιoτή του τον ανέδειξε άξιο πρεσβευτή και αντιλήπτορα όλων μας προς τον Κύριο.
 
ΠΗΓΗ: https://www.pemptousia.gr


ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΣΑΓΚΑΡΗ
Θεολόγου
Μυτιλήνη


Αφιερώνεται με πατρική αγάπη, στο γιο μου Βησσαρίωνα.
«Υιέ, τίμα τον Κύριον και ισχύσεις.» (Παροιμ. 7, 1).
Ένας γνωστός, άγνωστος άγιος.
Πασίγνωστος, ο άγιος Βησσαρίων, στη Θεσσαλία – Ήπειρο – Στερεά Ελλάδα – Ιόνια νησιά, ακόμα και στην Ούγγροβλαχία (Ρουμανία), όπου έφτασε η Θαυματουργική του χάρη, άγνωστος όμως σε πάρα πολλούς χριστιανούς τής υπόλοιπης Ελλάδας, Το ανά χείρας συνοπτικό συναξάρι του επιθυμεί και επιχειρεί:
να τον γνωρίσει σ’ εκείνους πού τον αγνοούν, να τον Θυμίσει σ’ όσους ήδη τον γνωρίζουν, και σ’ όλους να τονίσει πως «θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού» (Ψαλμ 67,36)
Ο άγιος Βησσαρίων γεννήθηκε στην Πύλη ή Μεγάλη Πόρτα ή Πόρτα Παναγιά Τρικάλων της Θεσσαλίας το 1490.
Πανέξυπνος ο μικρός Βησσαρίων και γεμάτος αγάπη για το Θεό και την εκκλησία Του, σε ηλικία (10) δέκα μόλις ετών, κατεβαίνει στα Τρίκαλα και γίνεται μαθητής ενός αγίου Γέροντα. του Μητροπολίτη Λαρίσης Μάρκου, εγκαταλείποντας: γονείς (το Σωτήριο και τη Μαρία), αδέλφια, σπίτι, συγγενείς, φίλους, παιχνίδια, “απολαύσεις” της ζωής Πόσο πολύ πρέπει να αγαπούσε τον Χριστό ο μικρός Βησσαρίων!
Εμείς ως γονείς.
Αλήθεια, τα δικά μας παιδιά, αγαπάνε τον Χριστό τόσο όσο ο μικρός Βησσαρίων;
Κι εμείς ως γονείς τι κάνουμε γι’ αυτό;
Εμείς θα δίναμε την ευχή μας στα παιδιά μας, όπως έκαναν οι γονείς του μικρού Βησσαρίωνα, όταν εκείνα αποφάσιζαν να αφιερωθούν στο Θεό ή θα τα αποτρέπαμε από κάτι τέτοιο; Και, τι θα είχαμε ν’ απαντήσουμε στον Χριστό όταν εκείνος μας ρωτούσε: «Γιατί δεν αφήσατε τα παιδιά σας να έλθουν σε μένα;
Δεν γνωρίζατε ότι σ’ αυτά ανήκει ή Βασιλεία των Ουρανών;» (Μαρκ.10,14).
Μακάρια τα παιδιά που από μικρά έχουν ζήλο Θεού.
Ευλογημένοι οι γονείς που απέκτησαν τέτοια βλαστάρια.
Τρισευλογημένοι εκείνοι που ανατρέφουν τα παιδιά τους «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (Εφεσ. 6,4).
Υπακοή σε πνευματικό.
Αν και παιδί ακόμη ο Βησσαρίων είχε γεροντική φρονιμάδα να ψάξει, να βρει και να υποταχθεί σε πνευματικό πατέρα οδηγό πεπειραμένο που να τον κατευθύνει σωστά στο δρόμο του Θεού, γλιτώνοντάς απ’ τις παγίδες του μισάνθρωπου και ανθρωποκτόνου δαίμονα.
«Και τον πνευματικό του:
-Τον αγαπούσε βαθειά.
-Του είχε απόλυτη εμπιστοσύνη.
-Τού έκανε υπακοή σε όλα.
-Του έλεγε σε όλα την αλήθεια.
-Δεν του έκρυβε κανένα λογισμό.
-Δεν του αντιμιλούσε ποτέ σε τίποτε.
-Πίστευε, ότι υπακούοντας σ’ αυτόν, υπακούει στον ίδιο τον Χριστό.»
Και έτσι πρόκοβε πνευματικά ο Άγιος.
Εμείς;
Επίσκοπος ετών 27.
Ναι, 27 μόλις ετών (!), εκτιμώντας τον ζήλο του, την υπακοή και τα υπόλοιπα χαρίσματα τού αγίου, ο πνευματικός του Αρχιεπίσκοπος Λαρίσης Μάρκος, (τότε ή Λάρισα ήταν Αρχιεπισκοπή με (7) επτά επισκοπές στη δικαιοδοσία της) και αφού τον έχει ήδη κάνει διαδοχικά μοναχό, διάκονο και πρεσβύτερο, τον χειροτονεί το 1517 επίσκοπο ‘Ελασσώνος και Δομενίκου.
Στην Ελασσώνα όμως δεν τον δέχθηκαν, επειδή τον επίσκοπο τους ήθελαν να τούς τον στέλνει το Πατριαρχείο τής Κωνσταντινούπολης και όχι ο Αρχιεπίσκοπος Λαρίσης, Γι’ αυτό οι κάτοικοι τής Ελασσώνας δημιουργούν επεισόδια σε βάρος του, τον κυνηγούν και τον κατατρέχουν.. Η αντίδραση του αγίου: Αδιαφορεί για την εξουσία, φροντίζει για την ενότητα της Εκκλησίας. Μιμείται τον άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο και χωρίς θυμούς, πικρίες και ψυχοφθόρους δικαστικούς αγώνες, αποχωρεί από τον επισκοπικό του θρόνο για να επέλθει ή ειρήνευση στην τοπική ‘Εκκλησία κι επιστρέφει στον πνευματικό του πατέρα.
Πρώτη προτεραιότητα του αγίου ήταν ή ενότητα και ή ειρήνη τής ‘Εκκλησίας.
Μήπως Θα έπρεπε αύτη να ήταν και για μάς σήμερα, κληρικών και λαϊκών, η κύρια μέριμνα μας;
Υπομονή – Μακροθυμία – Ανεξικακία.
Το 1521 όμως, διαδέχεται ως Αρχιερατικός Επίτροπος, στον επισκοπικό θρόνο Σταγών (Καλαμπάκας) τον Θανόντα επίσκοπο Νικάνορα.Ο λαός τής Καλαμπάκας γνωρίζοντας το ποιον του άνδρα τον καλοδέχεται και ο άγιος ποιμαίνει θεοφιλώς το λογικό ποίμνιο πού του εμπιστεύθηκε ο Κύριος (μεριμνώντας ιδιαίτερα για τις Μονές των Μετεώρων), για (6) έξι συναπτά χρόνια αν και όχι πάντα χωρίς πειρασμούς και δυσχέριες.
Ένας δύστροπος και εριστικός ιερέας ο Δομέτιος, του δημιουργεί προβλήματα, τον συκοφαντεί, τον σέρνει ακόμη και στα δικαστήρια. ‘0 άγιος γνωρίζει τον λόγο του Κυρίου: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε άλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ίωάν, 16,33).
Γνωρίζει πως «διά πολλών θλίψεων δει εισελθείν εις την Βασιλείαν του Θεού»(Πραξ. 14,22)
Και γι ‘ αυτό ο άγιος επίσκοπος ανεξικακεί, μακροθυμεί, υπομένει, συγχωρεί και ειρηνεύει, μιμούμενος τον τέλειο αρχιποιμένα, τον Κύριο και Θεό μας πού από τον Σταυρό επάνω συγχωρεί τούς σταυρωτές του λέγοντας: .Πάτερ, άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι. (Ίωάν, 23,24).
Εμείς άραγε πώς αντιμετωπίζουμε εκείνους πού μας στεναχωρούν;
0 λύχνος επί της λυχνίας.
Όταν το 1527, ο Κύριος καλεί κοντά Του, τον πνευματικό πατέρα του αγίου, Μητροπολίτη Λαρίσης Μάρκο. ο άγιος ψηφίζεται, με τη θέληση κλήρου και λαού, Αρχιεπίσκοπος Λαρίσης ως Βησσαρίων ο Β.
«Σαν λυχνάρι Του ο Θεός ανάβει τον αρχιερέα και τον τοποθετεί στην λυχνία Του (Όχι για να περηφανεύεται αλαζονικά δαιμονικά, ζαλισμένος από το ύψος της θέσης του αλλά…).
Για να φωτίζει την ‘Εκκλησία Του, με το καλό έργα του και τη διδασκαλία Tου.
Για να βλέπει ο κόσμος την ακτινοβολία του και να δοξάζει τον Θεό, τον Πατέρα των Φώτων»
Το γνωρίζει αυτό ο Βησσαρίων και μοχθεί να φανεί άξιος της κλήσης και τής τιμής πού του έγινε.
Ας προσευχόμαστε να το θυμόνται αυτό και οι επίσκοποί μας σήμερα.
Άξιοι συνεργάτες.
Πρώτη του προτεραιότητα ως Αρχιεπισκόπου είναι ή εκλογή ικανών, ανεπίληπτων, συνετών, ειρηνικών, εργατικών, συνεργατών – επισκόπων. Oταν τούς επιλέγει, τούς παίρνει μαζί του στα Τρίκαλα, όπου μεταφέρει την έδρα της μητρόπολης του. Όλοι μαζί πλέον, σαν μιά οικογένεια: ζουν στην μητρόπολη,
έχουν τα πάντα κοινά, διαθέτουν τα πάντα για ελεημοσύνη, είναι αγαπημένοι και μονιασμένοι, συμβουλεύονται ο ένας τον άλλον για κάθε Θέμα πού προκύπτει. Συνεργάζονται άψογα, τέλεια, δηλαδή χριστιανικά και τα αποτελέσματα φαίνονται άμεσα.
Στα ίχνη του Ιωάννη του Ελεήμονα.
Αρχιεπίσκοπος Λαρίσης πλέον ο Βησσαρίων και μπροστά του ανοίγεται ένα ευρύ πεδίο κοινωνικής δράσης Ασκεί νυχθημερόν τα (7) επτά έργα της υλικής ελεημοσύνης Δηλαδή:
Τρέφει τους πεινασμένους.
Ποτίζει τους διψασμένους.
Φιλοξενεί τους ξένους.
Ντύνει τους γυμνούς.
Επισκέπτεται τους αρρώστους.
Φροντίζει για τους Φυλακισμένους και για όσους έχουν ανάγκη.
Ενταφιάζει πρόθυμα και αγόγγυστα τους φτωχούς όταν εκείνοι πεθαίνουν.
Αυτό ήταν το κοινωνικό έργο του αγίου.
Η δική μας σήμερα κοινωνική προσφορά ποία είναι άραγε;
Πνευματική ελεημοσύνη.
Παράλληλα ο άγιος εξασκεί και τα (7) επτά έργα τής πνευματικής ελεημοσύνης ή όποια είναι ανώτερη της υλικής, δηλαδή:
Προσκαλεί σε μετάνοια τούς αμαρτωλούς.
Κηρύττει την πίστη στους αμαθείς και ανίδεους.
Συμβουλεύει τούς αμελείς και τεμπέληδες στα πνευματικά.
Παρακαλεί το Θεό υπέρ της σωτηρίας του σύμπαντος κόσμου.
Παρηγορεί τούς πονεμένους και απελπισμένους.
Συγχωρεί εκείνους πού τον αδικούν.
Υπομένει τις Θλίψεις και τις αρρώστιες, δίνοντας παράδειγμα ιώβειας υπομονής σε όλους μας.
Σ’ αυτά τα έργα οφείλουμε να καταγινόμαστε κι εμείς αν θέλουμε να βρούμε έλεος και χάρη παρά Θεού.
Ταπείνωση.
Οι σωματικοί κόποι ταπεινώνουν το σώμα.«Και όταν ταπεινώνεται με επίγνωση το σώμα, ταπεινώνεται και η ψυχή». Γι’ αυτό «ταπεινωθείτε ενώπιον του Κυρίου και υψώσει υμάς» (Ιακ.4,10).
Ας ταπεινωθούμε, λοιπόν, όπως ταπεινωνόταν και ο άγιος Βησσαρίων , ο οποίος αν και ήταν δεσπότης, περιποιόταν ο ίδιος τούς αρρώστους και μόνος του έπλενε τα βρώμικα και “κοπρισμένα” ρούχα τους, κατά τις βραδινές μάλιστα ώρες για να μην τον δει κανείς, επαινέσει το έργο του και έτσι χάσει την ανταμοιβή πού επιφυλάσσει για τούς ακενόδοξους και σπλαχνικούς ο αγωνοθέτης Κύριος μας; ο όποιος έχει πει: «σου δε ποιούντος ελεημοσύνην, μη γνώτω ή αριστερά σου τι ποιεί ή δεξιά σου, όπως n σου η ελεημοσύνη εν τω κρυπτώ και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ αποδώσει σοι εν τω φανερώ. (ΜατΘ. 6,4).
«Αιχμαλώτων ελευθερωτής»
Ως καλός ποιμένας ο άγιος φροντίζει:
-κι ελευθερώνει τις ψυχές των ανθρώπων πού του έχει εμπιστευθεί ο Θεός, αρπάζοντας τες από την αγκαλιά του αόρατου εχθρού, του δαίμονα.
-άλλά και γλιτώνει ανθρώπους από τα νύχια του ορατού εχθρού, του Τούρκου κατακτητή.
Κάποτε οι Τούρκοι είχαν συλλάβει (40) σαράντα αιχμαλώτους και τούς έκλεισαν στο φρούριο τής Λάρισας -Άμεσα ενεργεί ο σπλαγχνικός και δραστήριος ποιμένας. εξαγοράζει τούς σκλάβους και τούς ελευθερώνει Κι αυτό γινόταν συχνά, διότι ο Τούρκος όποτε ήθελε άρπαζε και πουλούσε ως δούλους όσους άνδρες, γυναίκες και παιδιά ήθελε.
Γεφυροποιός.
Μεγάλο και το εθνικά έργο του αγίου. Κατά την Τουρκοκρατία, Υπουργεία Πρόνοιας και Δημοσίων Έργων δεν υπήρχαν.
‘Η ‘Εκκλησία φρόντιζε για όλα αυτά. «Και έρχονται σήμερα οι άθεοι υλιστές και ρωτάνε τι έκανε η Εκκλησία τα χρόνια εκείνα!»
Έτσι ο άγιος μας, πέρα από τούς πνευματικούς δρόμους πού ανοίγει και τα πνευματικά γεφύρια πού χτίζει, για να περάσει στη σωτηρία ο ταλαιπωρημένος άνθρωπος τής εποχής του, φροντίζει να φτιάξει και δημόσια έργα, όπως δρόμους και γεφύρια (π.χ. Πορταικού, Σαρακίνας και άλλα) για να εξυπηρετούνται στις μετακιvήσεις και στις μεταφορές τους οι κάτοικοι τής Μητρόπολής του.
Ονομαστό και Θαυμαστό μέχρι και σήμερα είναι το γεφύρι πού έφτιαξε στη θέση .Κόρακα. για να διευκολυνθούν οι άνθρωποι στο πέρασμα του ‘Αχελώου ποταμού.
Κτίτορας μοναστηριού.
Φιλομόναχος από παιδί ο άγιος επιδιώκει και με την βοήθεια του Θεού κατορθώνει να κτίσει την δική του μοναχική φωλιά – ασκητική παλαίστρα.
Ανεγείρει, λοιπόν, το 1527 στις πλαγιές του Κόζιακα, σε υψόμετρο 700μ. και κοντά στη γενέτειρα του, μεγάλο και περίλαμπρο μοναστήρι, του Δούσικου, όπως ονομάζεται μέχρι σήμερα, με 366 κελλιά όσες και οι μέρες του χρόνου, όπου στεγάζει τα πνευματικοπαίδια του. Το μεγαλόπρεπο Καθολικό του, (ο κεντρικός ναός πού βρίσκεται στο μέσο της αυλής του μοναστηριού) είναι αφιερωμένο στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Από εκεί και η προσωνυμία του άγιου, Βησσαρίων ο Β’ ο του Σωτήρος, για να διακρίνεται από τον άγιο Βησσαρίων τον Α’ τον ηγιασμένο.
Με σκοπό να συγκεντρώσει χρήματα για την αποπεράτωση του Θεάρεστου έργου του, ταξιδεύει (1529) στην Κωνσταντινούπολη και στην Ουγγροβλαχία (Ρουμανία).
Στο έργο της ανοικοδόμησης του μοναστηριού βοηθούν επίσης και ο αδελφός του αγίου, Ιγνάτιος, επίσκοπος Καπούας και Φαναρίου και ο ανεψιός του, Νεόφυτος ο Β’, ο και διάδοχος του κατόπιν, στην Αρχιεπισκοπή Λαρίσης .
«Κατά τον πολυκύμαντο μακραίωνα βίο της ή Μονή ανέπτυξε πλουσιότατη εθνική, κοινωνική και φιλανθρωπική δράση και εξελίχθηκε σ’ ένα σπουδαίο πνευματικό κέντρο με την βιβλιοθήκη της και τούς λογίους μοναχούς της. Στα ζοφερά χρόνια τής τουρκοκρατίας ίδρυσε ιατρείο και ανέλαβε την διεύθυνση τής Ελληνικής Σχολής στα Τρίκαλα». Στο μοναστήρι λειτούργησε και Κρυφό Σχολειό. «Απόφοιτοι του σχολείου αυτοί διακρίθηκαν αργότερα ως επιφανείς κληρικοί, δάσκαλοι του Γένους, αγωνιστές της Ελευθερίας».
Το ΄Αβατον.
Με εντολή του αγίου, ή Μονή είναι άβατος για τις γυναίκες.
Το 1740 όταν οι Πατέρες της Μονής έβαλαν μέσα στο μοναστήρι, τα γυναικόπαιδα των διπλανών χωριών , για να τα προφυλάξουν από τη δολοφονική μανία των ‘Αλβανών ληστών, έγινε τρομερός σεισμός και μια ξαφνική αστραπή έσχισε το κυπαρίσσι πού ήταν στο μέσον του μοναστηριού.
Άλλοτε πάλι, όταν μια Τουρκάλα αρχόντισσα Θέλησε να μπει στο μοναστήρι, έγινε σεισμός και σχίσθηκε το κάστρο απ’ έξω, ή δε Τουρκάλα πού έφυγε βρίζοντας, ξεψύχησε προτού προλάβει να πάει στα Τρίκαλα. Έτσι προστάτεψε το άβατο του μοναστηριού του ο άγιος.
Οφείλουμε όλοι να σεβόμαστε τις επιθυμίες των αγίων.
Στην αγκαλιά του Θεού.
O άγιός μας, όμως, από μικρός ήταν φιλάσθενος. Τυραννιόταν από χρόνια ασθένεια ή οποία και τελικά τον κατέβαλε. Αξιώθηκε όμως του προορατικού χαρίσματος και αφού προείδε τον Θάνατό του, συγκέντρωσε και συμβούλεψε κατάλληλα τούς υποτακτικούς του.
Έφυγε στον ουρανό, για να συναντήσει Αυτόν πού αγάπησε τόσο όσο τίποτε άλλο στην σύντομη επί γης παρουσία του, στις 15 Σεπτεμβρίου 1540, σε ηλικία 50 μόλις ετών. Τον ενταφίασαν στο ναό τού ‘Αγίου Νικολάου πού ο ίδιος είχε χτίσει.
Το 1798, ο τάφος του, βρέθηκε να ευωδιάζει, άλλά ήταν άδειος. Ένας Τούρκος έκλεψε και πούλησε σε Γάλλους παπικούς, το λείψανο τού αγίου.
Ευτυχώς βρέθηκε ή αγία κάρα του ή όποία και φυλάσσεται ως Θησαυρός πολύτιμος και πηγή δωρημάτων στο μοναστήρι του
Αστείρευτη πηγή Θαυμάτων.
α) Η λιτάνευση τής αγίας κάρας του:
– Σώζει από πανώλη (πανούκλα) άλλα και από την μάστιγα της ακρίδας την Ούγγροβλαχία (Ρουμανία).
– Από τη φοβερή πανώλη σώζει και την Φιλιππιάδα το Ν. Πρεβέζης. Από τότε τιμάται ως πολιούχος άγιος τής Φιλιππιάδας.
– Γλιτώνει από τη θανατηφόρα δυσεντερία τούς Καλαρήτες. ‘Αλλά, και πολλούς άλλους από πολλές αρρώστιες θεραπεύει.
– Σταματάει μακροχρόνια ανομβρία και αφορία της γης – Διασώζει, δυό φορές, το μοναστήρι του, από την καταστροφική μανία των Γερμανών κατακτητών.
Επίσης θαυματουργεί:
β)Η αγία ράβδος του, την βουτούν στο νερό και όσοι πίνουν απ’ αυτό το αγιασμένο νερό Θεραπεύονται από διάφορες ασθένειες από τις οποίες πάσχουν.
γ)Η άγία σιαγόνα του. Ένας πνευματικός ο Χρύσανθος, πού τη μετέφερε με πλοίο από την Κωνσταντινούπολη, κατά τη διάρκεια φοβερής τρικυμίας, για να γλιτώσει από βέβαιο πνιγμό, επικαλείται τη βοήθεια τού άγίου, βουτάει την άγία σιαγόνα του στα τρικυμισμένα νερά της Θάλασσας κι αμέσως γίνεται γαλήνη.
δ) Τα άγια άμφιά του.
Έτσι δοξάζει ο Θεός εκείνους πού τον δοξάζουν επί της γης. «Τούς δοξάζοντάς με δοξάσω» (Α’ Βασιλ. Β’32).
Πιστοί στη Θεσσαλία, την Ήπειρο, τη Στερεά Ελλάδα, τα νησιά τού Ιονίου, άλλά και την Ουγγροβλαχία (Ρουμανία), είδαν ζωντανή την δύναμη τού αγίου Βησσαρίωνα να τούς λυτρώνει «εκ παντοίων δεινών»,
κι έχουν πολλά να λένε για τι χάρη του. «Άγιε τού Θεού πρέσβευε στον Κύριο και Θεό μας και υπέρ ημών των αμαρτωλών».
Θαυμάτων συνέχεια.
Επίσης ο άγιος:
-γλιτώνει από βέβαιο πνιγμό ένα μικρό παιδί πού παρασύρθηκε από τα ορμητικά νερά του ποταμού καθώς τον περνούσε για να πάει φαγητό στο τσοπάνο πατέρα του. Παρουσιάζεται ο άγιος κατά την ώρα του κινδύνου στον μικρό, του δίνει την πατερίτσα του να πιαστεί και τον τρα6αει έξω -Έπειτα του λέει: «Πήγαινε στο σπίτι σου κι εκεί θα με βρεις». Το παιδί πήγε στο σπίτι του και ανεγνώρισε το σωτήρα του στην εικόνα του αγίου Βησσαρίωνα.
Ακόμα και οι Τούρκοι τιμούσαν τον άγιο Βησσαρίωνα, καθώς πολλούς πιστούς αγαρηνούς, πού με ασέβεια βλασφήμησαν κατά του αγίου, παραδειγματικά φοβέρησε και τιμώρησε.
Φανερώνεται επίσης σε θλιμμένους λαϊκούς και μοναχούς, σε ασθενείς, σε φυλακισμένους και τούς ενισχύει ποικιλοτρόπως.
Υποθήκες ζωής.
0 άγιος με τη διαθήκη του, το 1535τήν συνέταξε, παραγγέλνει προς τους πατέρες και αδελφούς τής Μονής του αλλά και προς όλους μας:
Έχετε αγάπη μεταξύ σας, την κορωνίδα όλων των αρετών, την πηγή και ρίζα και κορυφή πάντων των αγαθών.
Έχετε ομόνοια για να έχετε το Θεό ανάμεσα σας.
Γίνετε μιμητές και φίλοι και οπαδοί του Δεσπότη Χριστού.
Αντισταθείτε σ’ εκείνον πού μας πολεμάει νυχθημερόν με χίλιες δυό δια6ολές και ενέδρες.
Θυμηθείτε, «ο μεν γαρ καιρός ολίγος και οι κόποι πρόσκαιροι, αλλ’ οι στέφανοι και ή ουράνιος Βασιλεία αιώνιος».
Mελετάτε τις θείες γραφές.
Μη μνησικακείτε, μη ραθυμείτε, μη καταλαλείτε, μη φιλονικείτε, μη φιλοδοξείτε, μη φιλαργυρείτε, μη περηφανεύεστε, μη σκανδαλίζετε, μη θυμώνετε, μην αγαπάτε την πολυτέλεια και την πρωτοκαθεδρία, «ίνα και της βασιλείας των Ουρανών μέτοχοι γένησθε, και της xαράς των εκλεκτών αξιωθήτε εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών». Αμήν.

Πηγή : http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=126&Itemid=47

ΠΗΓΗ: www.diakonima.gr